Úrval - 01.09.1973, Síða 68

66
ÚRVAL
grundvallar kennisetningar virðast
berast sjálfkrafa frá kynslóð til
kynslóðar. Þetta verður ósjálfrátt í
kappræðum fjölskyldunnar um þau
málefni, sem börnin varða.
Bezt flytjast slíkar lífsreglur frá
ömmu til dóttur og dótturdóttur.
RÖKRÆÐIÐ ÁKVARÐANIR
Á FRJÁLSLEGAN HÁTT
Þær fjölskyldur eru ánægðastar
með ákvarðanir sínar, sem bezt hafa
rætt málin sín á milli.
Flest hamingjusöm ung hjón
höfðu athugað sinn gang og ætlanir
betur en þau eldri •—• afar, ömmur
og foreldrar á sínum tíma höfðu
gjört.
Sumt af þessu unga fólki talaði
mjög frjálslega við rannsóknarmenn
okkar, sem sendir voru í viðtölin,
hlífðist ekki við að útskýra það,
sem gæti hafa talizt fjölskyldu-
leyndarmál, ef það hafði opnað
augu þeirra fyrir mikilsverðum
málefnum.
Stundum lenti það í kappræðum
út af fjölskyldureglum, en féllst
þó venjulega á ályktanir fyrir-
spyrjenda með hugljúfum hætti.
Stundum reyndust ákvarðanir
rangar, en sú staðreynd virtist þó
auðsæ, að flestar efldu kappræðurn-
ar fólkið til að færa sér þær í nyt.
Það vakti nokkra undrun, þegar
allt kom til alls, hve ungu eigin-
mennirnir létu í ljósi óánægju yfir
sumum sinna fyrri ákvarðana.
„Oft voru þeir“, segir Hill „því á-
nægðari, sem þeir höfðu fleiri og
meiri áætlanir gjört“.
Þetta gæti leitt til þeirrar niður-
stöðu, að of mikil áætlanagerð um
framtíðina, sé ekki einungis gagns-
laus heldur jafnvel neikvæð.
En samt má segja, að þessir ungu
eiginmenn gætu haft hagnað af
sinni eigin sjálfsgagnrýni.
Þeir tóku þessum mistökum opn-
um huga og lærðu því meira af
þeim — og miklu meira en eldri
kynslóðir höfðu lært.
VÖLDU HINIR FRAMSÝNU VEL?
Allar athuganir eða niðurstöður
þeirra bentu til þess, að hinar
„heppnu“ fjölskyldur höfðu tiltölu-
lega jafna aðstöðu til áætlanagerðar,
segir Hill prófessor.
Eiginmaður, eiginkona og eldri
börn höfðu nokkurn veginn jafna
aðild til óska og ákvörðunarréttar
eftir umræður.
En samt var áberandi, að í hverri
fjölskyldu var einhver, sem hafði
betri skilning, yfirsýn og framsýni
í fjármálum en aðrir. Og yfirleitt
voru einstaklingar fjölskyldunnar
sammála um hver það var. Og yfir-
leitt var þeim, sem beztu fjármála-
viti virtist gæddur leyft að hafa
síðasta orðið um mikilvæg atriði til
útgjalda.
Hjá vissum fjölskyldum, meðal
þeirra, sem athugaðar voru ríkti
viss tilhneiging hjá fjölskylduföður
til kaupa á hlutabréfum í því við-
skiptafélagi eða hjá þeirri stofnun,
sem hann vann við.
Konan var yfirleitt vantrúuð á
þann markað. Hann útskýrði þá,
hvers vegna hann teldi slíka fjár-
festingu ekki aðins örugga, heldur
einnig viturlga.
Þegar allt fór vel, skírskotaði hann
gjarnan til sinnar ákvörðunar og