Úrval - 01.09.1973, Blaðsíða 100

98
ÚRVAL
og leið sálarkvalir næstu dagana af
ótta við, að eigandinn læsi auglýs-
inguna og kæmi til að sækja seðl-
inn sinn. Fjórir dagar liðu án þess
nokkuð gerðist. En þá þoldi ég ó-
vissuna ekki lengur, taldi raunar,
að áður en aðrir fjórir dagar væru
liðnir mundi eigandinn láta sjá sig.
Mér fannst ég verða að bjarga pen-
ingunum á þurrt.“
Sam greip því til þess ráðs að fara
með peningafund sinn til Cincin-
nati, eyða vetrinum þar og auka við
fé sitt. í apríl pantaði hann far með
gufubátnum „Paul Jones“ til New
Orleans. En hann vonaðist til að
komast þar á skip, sem færi til
Brazilíu, en þegar Paul Jones lagði
úr höfn suður á bóginn, tóku draum
ar hans um Amazon-fljótið að folna.
Smám saman urðu ríkari í huga
hans eldri draumar og djúpstæðari.
„Þegar ég var strákur,“ skrifar
hann, „átti ég og félagar mínir í
þorpinu aðeins eitt metnaðarmál
eða framalöngun. Það var að verða
gufubátsmaður. Allar aðrar langan-
ir til þess „að verða eitthvað" voru
óljósari. Þegar sirkus kom við í
þorpinu, skildi hann eftir hjá okkur
strákunum þá brennandi löngun að
verða trúðar. Fyrsta negraskemmti-
sýningin kveikti í okkur þrá eftir
að lifa samskonar lífi og skemmti-
kraftarnir þar. Stundum hvarflaði
að okkur sú von, að lifðum við guði
þóknanlegu lífi, mundi hann leyfa
okkur að gerast sjóræningjar. En
sá metnaður að verða gufubátsmað-
ur var óhagganlegur.“ ,
Horace Bixby, skipstjóri á „Paul
Jones“ stóð við stýrið, þegar hann
heyrði hæga, þægilega rödd segja:
„Hvað mundirðu segja um að kenna
ungum manni á ána?“
Bixby leit um öxl og sá fremur
grannvaxinn, gelgjulegan ungan
mann, ljósan á hörund og með
þykkan kastaníubrúnan hárlubba.
„Mér væri ekkert um það gefið“,
svaraði skipstjóri. „Á þessum fleyt-
um eru viðvaningar aðeins til traf-
ala.“ En rétt á eftir bætti hann við:
„En þetta væri kannski gerandi
fyrir peninga. Fimm hundruð dali
og engan kostnað fyrir mig.“
Sam flýtti sér að áætla í hugan-
um, hvað hugsanlegt væri að hann
gæti fengið mikið fé lánað. „Jseja
þá“, svaraði hann síðan. „Ég læt
þig fá hundrað dali fyrirfram og
restina, þegar ég hef unnið fyrir
henni.“
Þeir sættust á þessa skilmála.
„Ég hóf að ,,læra“ á Mississippi-
fljótið mikla af bjartsýni æsku-
mannsins", segir Twain okkur.
„Hefði ég í raun vitað, hve mikillar
hæfni þetta krafðist, mundi ég ekki
hafa haft kjark til að byrja. Ég hélt,
að lítill vandi væri að sigla báti
eftir svona breiðu fljóti."
Á hinum tveggja ára langa náms-
tíma sínum fékk hann kunnugleika
á fljótinu á 1200 mílna kafla, hvern-
ig landsýnin var að degi til, á
stjörnubjörtum nóttum, í mistri,
tunglskini og þegar birtan var
næstum engin.
Bixby bátsstjóri sagði við hann:
„Á stjörnubjörtum nóttum er nauð-
synlegt að þekkja strandlengjuna
út í æsar, því dökkir skuggar villa