Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 65

MINNING UM VIN
63
stæð, en þannig að allir fundu til
skyldleika við hann, á einn veg
eða annan. Hann var varfærinn,
en gat sýnt fífldjarfa hörku, lítill
og púðurvasalegur, en sterkur eins
og naut, trygglyndur en fjarska ó-
áreiðanlegur, örlátur en gaf lítið
og þáði mikið. Hann hugsaði í
mystik en hataði og fyrirleit myst-
ik. Hann var einstaklingsvera, sem
rannsakaði hópverur sér til svöl-
unar.
Við höfum öll reynt að skilgreina
Ed Ricketts, með litlum árangri.
Kannski væri betra að festa hvað-
eina á blað, sem hvílir á minninu,
sögur, tilvitnanir, atvik. Auðvitað
ógildir sumt af þessu annað, en
þannig var hann sjálfur. Kjarninn
er einhvers staðar. Það hlýtur að
vera einhver leið að finna hann.
Loks er ein gild ástæða til að
koma Ed Ricketts á pappír: Hann
liggur ekki kyrr. Hann fylgir kunn-
ingjunum. Hann er sífellt náiægur,
jafnvel þegar við skynjum brott-
köllun hans sárast.
Kannski get ég kveðið hann nið-
ur, ef ég skrifa allt, sem ég man
um hann. Það er altént tilraunar-
innar virði. En það verður að vera
satt, annars hrífur það ekki. Það
má ekki verða dýrðaróður um
dyggðir hans, því. eins og sagt var
um annan mann: Dyggðirnar voru
löstur hans. Engin forskrift er hugs-
anleg. Einfaldasta og besta leiðin
verður aðeins sú, að rifja upp eins
mikið og ég get.
í£g sat í biðstofu tannlæknisins í
New Monterey og vonaði að tann-
læknirinn væri dauður. Ég hafði
sára tannpínu, en ekki nóga pen-
inga til að láta gera sómasamlega
við tönnina. Þá opnuðust dyr slát-
urhússins og skeggjaður rindill kom
fram. Ég skoðaði hann ekki grannt,
vegna þess hvað hann hafði í hend-
inni. Alblóðugan jaxl með furðu-
stóran hluta af kjálkabeininu á-
hangandi. Maðurinn bölvaði blíð-
lega, meðan hann lokaði á eftir sér.
Svo otaði hann að mér gripnum og
ságði: „Sérðu þennan andskota!"
Ég sá hann. „Þetta er úr mér,“
sagði hann.
„Mér sýnist þetta meiri kjálki en
tönn,“ sagði ég.
„Hann missti víst þolinmæði,
tannlæknirinn. Ég er Ed Ricketts."
„Ég er John Steinbeck. Finnirðu
til?“
„Ekki mikið. Ég hef heyrt þín
getið.“
„Ég þín líka. Við skulum koma
og fá okkur að drekka."
Þetta var í fyrsta sinn, sem ég
sá hann. Ég hafði heyrt sagt, að í
borginni væri athyglisverður mað-
ur, sem ræki rannsóknarvinnustofu,
ætti gott tónlistarsafn og hefði á-
hugamál langt út yfir sérgrein sína,
lindýr. Mig hafði um skeið langað
til að kynnast honum.
Kynningin varð þegar í stað. Eft-
ir fyrstu orðaskiftin þekkti ég hann
og næstu átján ár þekkti ég hann
nánar en nokkurn annan, eða
kannski þekkti ég hann alls ekki.
Kannski var því þannig varið með
alla hans vini. Hann var öllum svo
frábrugðinn en þó öllum svo líkur,
að hver og einn fann sjálfan sig