Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 110

108
boðin föl í Englandi. Enda sendi
listadeildin Interpol tilkynningu
um stuldina.
Það var þó frá Lundúnum, sem
menn fengu fyrstu vísbendinguna.
Enskur listaverkasali sneri sér til
Stanley Pittaway yfirlögregluþjóns,
fyrrum yfirmanns listadeildarinnar
og núverandi yfirmanns skrifstofu
Interpol í Englandi. Listaverkasal-
inn lýsti fyrir honum nokkrum mál-
verkum, sem hann hafði séð hjá
vellríkum belgískum listmunasala.
Fyrir tilstilli belgísku lögreglunnar
fékk Pittaway það staðfest, að
þarna var um að ræða sömu mál-
verkin og stolið hafði verið í Lund-
únum. En þó ekki „Tveir grísir,
sem bíða slátrunar11. Pittaway fékk
þó að vita að handan, að það ætti
að smygla því málverki yfir sundið
um næstu helgi, og þar yrði að verki
listmunasali úr vesturhluta Lund-
úna.
Vörður var hafður við allar hafn-
ir og flugvelli, en listmunasalinn
fékk bakbanka og hann hélt sig
heima við. Til þess að afla sann-
ana fyrir því, að hann stæði i
tengslum við belgíska listgripasal-
ann, þá lét Pittaway gera húsleit
h’á báðum sama morguninn ná-
kvæmlega klukkan siö, svo að hvor-
uvur næði að vara hinn við.
Sá í Lundúnum viðurkenndi, að
hann þekkti belgann, en síðan ekki
söguna meir. Hann þóttist aðeins
vera s°ndill, en ekki sá. sem lagði
erÍDÍna til. Pittaway flaug til Bruss-
pl til að grafast fyrir um, hver
hefði laet til stolnu málverkin. En
Belginn lét ekki annað uppi en,
að það hefði verið forngripasali,
ÚRVAL
sem bjó við Fulham Road í Lund-
únum og héti Bill. Þótt það kynni
rétt að reynast, þá var þetta veik-
ur punktur til að byggja rannsókn
á. Belginn lét óvart uppi þær við-
bótar upplýsingar, að Bill væri íri
að þjóðerni. Listadeildin kembdi
nú skjalasafn sitt, uns rekist var
á konu eina, sem rak þrjár forn-
og listgripasölur, þar af eina í Ful-
ham Road. Félagi hennar var íri
og var kallaður Bill. Þessum Bill
hafði greinilega orðið gott til fjár
nýlega, því að hann hafði í mán-
uðinum á undan tapað um 1,5 millj-
ónum króna á veðmálum kappreið-
anna.
ítarleg saumnálarrannsókn í versl
unum þessara tveggja listasala og
íbúðum leiddu ekki málverk drottn-
ingarinnar fram í dagsins ljós. En
lögreglan fann annað, sem var
næstum jafnáfellandi. Bréfmiða
með nafni belgíska listaverkasal-
ans, en Bill hafði staðfastur neit-
að að þekkja nokkuð til hans.
Með þessa vísbendingu í hönd-
unum beið lögreglan hin rólegasta
síns vitjunartíma. Bill gat nú ekki
lengur gert sér vonir um að seha
málverk drottningarinnar. Jörðin
brann undir fótum hans. Hann varð
að losa sig við málverkið. Eyði-
legði hann það, gat það komið hon-
um illa í koll síðar, ef lögreglan
fengi einhvern tíma sannanir fyrir
því, að málverkið hefði verið í
hans höndum. Betra var að senda
það nafnlaust til einhvers, sem haf-
inn var yfir allan grun, og láta
hann skila því til Scotlands Yard.
Pittaway yfirlögregluþjónn lét það
því ekki koma sér á óvart, þegar