Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 70

Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 70
68 anum og hann hefði helgað eintaki af áður óþekktu sjávardýri. Á eftir sagði hann, hægt og yfir- vegað, með nokkurri aðdáun:, „Þarna sjáiði, hve auðvelt er að vaða gersamlega reyk um einfalda hluti. Ég var alltaf sannfærður um — eða kannski réttara væri að segja að ég hefði gengið út frá því, að réttarkerfið væri sniðið með það fyrir augum að skipa sannleikann í öndvegi í mannlegum og eignar- réttarlegum samskiptum. Ég hafði sem sé gleymt, eða aldrei hugleitt eitt: Báðir aðilar berjast til sigurs, og sú staðreynd rangsnýr öllum upprunalegum tilgangi að því marki, að hlutlægur sannleikur færist í kaf. Lítið bara á eldsvoð- ann,“ hélt hann áfram. „Báðir máls- aðilar börðust til sigurs, og hvor- ugur aðili hafði nokkrar mætur á, nei, virtust meira að segja hafa ógeð á sannleikanum." Þetta var merkileg uppgötvun í hans augum og þarfnaðist umhugsunar. Af því hann var sannleikselskandi, ætlaði hann öðrum hið sama. En uppgötv- un andstæðunnar var honum reiði- laus. Hún var einfaldlega umhugs- unarefni. Og hann hófst handa um að endurbyggja rannsóknarvinnu- stofuna og bókasafnið með iðni og þolgæði maursins. Orðanotkun Eds var oft og tíð- um furðuleg og olli margvíslegum misskilningi. Hann dáðist að öllum gerðum orma og maðka og fannst þeir svo eftirsóknarverðir, að einu sinni, þegar hann var að leita að gælunafni á stúlku, sem hann elsk- aði, datt hann ofan á að kalla hana ,,Ormu“. Hún var svolítið hvumpin ÚRVAL við nafngiftinni fyrst í stað, þang- að til það rann upp fyrir henni, hvað hann meinti. Þetta þýddi, að honum þótti hún falleg, áhugaverð og að hann girntist hana. Hugur hans átti sér engin tak- mörk. Hann hafði áhuga á öllu. Það var fátt, sem honum gast ekki að. Svarnasti óvinur hans var ellin. Hann hataði aldrað fólk, einkum gamlar konur, og þverneitaði að vera í sama herbergi og þær. Hann sagði, að það væri pest af þeim. Hann hafði frábært þefskyn. Hann fann á lyktinni, ef mús var í her- berginu, þar sem hann var, og einu sinni sá ég hann þefa sig að skrölt- ormi, sem faldi sig í runnaþykkni. Hann hafði andstyggð á vara- þunnum konum. „Séu varirnar þunnar, hvar er þá fylling?“ spurði hann. Og hann unni konum of mik- ið til þess að eyða nokkru púðri á þær varaþunnu. En ef varaþunn stúlka reyndi að sýnast varaþykkri með því að mála út fyrir, var hann ánægður: „Hugarfarið er rétt,“ sagði hann. „Hún hefur þó altént sálræna fyllingu, og stundum er það alveg ljómandi.“ Hann hafði viðurstyggð á heit- um súpum og blandaði jafnvel dýr- ustu veislusúpur til rúmlega helm- inga með ísköldu vatni. Á sama hátt gat hann ekki þolað að vökna um höfuðið. Þegar hann var að safna saman sjódýrunum sínum, var hann iðulega sjóblautur upp á augabrúnir, en höfuðið sjálft var alltaf vel varið og þurrt. Þegar hann fór í steypibað, var hann með olíusj óhatt. Hann mátti ekki til þess vita, að
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.