Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 69

Þegar búizt var tii ferðar að morgni, þá söknuðu ferðamenn
vcrskrínu einnar úr farangri sínum, henni hafði verið stolið úr
skemmunni um nóttina. Eigandi skrínunnar var ungur maður, fyrir-
vinna móður sinnar, er bjó að Efri-Steinsmýri í Meðallandi. Hvað
um skrínuna varð, upplýstist ckki, fyrr en nokkrum áratugum síðar,
og segir nú frá því.
Um þessar mundir var unglingspiltur einn að alast upp í Krísu-
víkurhverfi. Ekki eru tök á að greina frá nafni hans, frekar en
annarra, er hér koma við sögu. Piltur þessi var á vist hjá einhverj-
um af bændunum þarna í hverfinu, og vetur þann, er í hönd fór, var
honum ætluð sauðfjárgæzla hjá húsbónda sínum. í Krísuvík, sem
víðar, hefir sauðfé löngum verið fleytt fram á vetrarbeit, en þá
þarf það manninn með sér. Þetta er kalt verk og karlmannlegt.
Sennilega hefir pilturinn átt í vændum að verða vanhaldinn hvað
fæði snerti þennan vetur. Og nú freistuðu hans þessi matvæli, er
þarna voru í skemmunni. Hann brá því til þess ráðs, þegar fólk
var gengið til náða, að fara í skemmuna og hafa á brott eina ver-
skrínuna. Þennan feng sinn bar svo pilturinn út í hraun og kom
þar fyrir í fylgsni. Svo var hægurinn hjá, að renna í þetta um vet-
urinn við hentugleika og bæta sér upp skorinn skammt húsmóður-
innar. En Meðallendingurinn varð að hafa sinn skaða svo búinn.
Og svo lengi vel ekkert til tíðinda.
Það er af skrínuþjófnum að segja, að hann komst til góðs þrosku
og vegnaði vel; hafði verið vel verki farinn. Einhverju sinni var
hann staddur niðri á Selatöngum, þar sem var hin forna verstöð.
Þarna var hann með öxi í höndum, mun hafa verið að tegla ár eða
annað, tilheyrandi farviði skipa. Og er hann heggur sem ákafast,
þá sér hann konu, aldurhnigna, ganga í búðina. Hún virtist vera
æst í skapi, og var sem hún vildi ráðast á hann, cn hann hörfaði
undan með reidda öxina. Komst hann svo út úr búðinni, án þsss
að til átaka kæmi. Tók maðurinn þá til fótanna og hraðaði för
sinni heim til bæjar.
En þegar maðurinn kom heim, mun hafa verið augljóst af hátta-
lagi hans, að eitthvað óvenjulegt hefði borið við og hann þá sagt
sínar farir ekki sléttar. Langt var enn þess að bíða, að sannaðist,
hver valdur væri að skrínuhvarfinu. Það var ekki fyrr en sá, er
Goðasteinn
67