Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 62

Þórður Tómasson:
Nokkrar sagnir
i.
Huldufólk, eða hvað?
Ég ólst upp á Kaldrananesi í Mýrdal til 15 ára aldurs. Bærinn
stendur í heiðarbrún og er djúpt gil vestan við hann, nefnt Kerl-
ingargil. Sögn segir, að gömul kona hafi hrapað niður í það að
vetrarlagi og af því sé nafnið. Niðurganga í gilið var upp frá bæn-
um, nokkuð ofan við Kálfastand, nef, sem skagar vestur í gilið. Þar
var oft farið um, milli Brekkna og Kaldrananess. Brunnurinn, sem
neyzluvatn var tekið úr, var beint vestur af bænum, niðri í gil-
brúninni. Þangað var sérstaklega hættulegur vegur stundum að
vetrarlagi. Frændi mömmu, Sveinbjörn Sveinsson á Rauðafelli,
nefndur Brunna-Sveinbjörn, var fenginn til að grafa nýjan brunn í
sömu stefnu frá bænum, en uppi á brúninni.
Fyrri part dags á útmánuðum var ég send að sækja vatn vestur
í brunn. Sá ég þá konu koma neðan með gilinu og halda upp að
bænum. Fyrst datt mér í hug einstæðingsmóðir, sem fyrir skömmu
hafði gist hjá okkur með barn sitt. Varð mér ósjálfrátt að orði við
sjálfa mig: „Er hún að koma aftur blessuð, en hvað hefur hún
gert við barnið?“ Rétt í sömu andrá sá ég, að þetta var bláókunn-
ug kona, sem ætlaði að sneiða hjá bænum. Þessi kona var á efra
aldri, stór og mikil á velli, klædd strigapilsi og buru úr dökku
vaðmáli, með skýluklút á höfði og tréklossa á fótum, sem var ný-
lunda fyrir mig. Óhikað hélt hún upp með gilinu, að niðurgöng-
60
Goðasteinn