Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 65

slátra Svetlu, að draumkona hennar kemur til hennar og segir:
„,Þú skalt nú bara binda hana Svetlu inn og ekki eyða henni. Láttu
nýtt band á hana og láttu hana standa á básnum sínum, og þú
skiptir þér ekkert af henni, þangað til í vor.“ Konunni vatð þetta
að ráði.
Fólkið sá Svetlu í fjósinu allan veturinn og enginn skipti sér af
henni, en fjósið áttu tveir eða þrír bændur saman.
Á sumardaginn fyrsta dreymdi húsfreyju vinkonu sína, og hún
sagði: „Nú skaltu taka hana Svetlu.“ Þá var Svetla troðjúgra, en
um veturinn varð aldrei vart við, að Svetlu væri gefið hey eða
vatn eða hún mjólkuð. Þetta taldi Helga, að væri alveg sönn saga.
Skráð eftir frú Bergþóru Jónsdóttur á Reykjum í Vestmanna-
eyjum 9. sept. 1967.
III.
Vígt Krísuvíkurberg
Fyrr á tímum var mjög óhreint í Krísuvíkurbergi, og fórust þar
menn við eggja- og fuglatöku meir en eðlilegt mátti telja. Þetta
gekk, þar til séra Eiríkur á Vogsósum var fenginn til að vígja
bergið. Hann var langt kominn, þegar rödd sagði í berginu: „Ekki
lengra, herra, einhvers staðar verða vondir að vera.“ Prestur spurði
á móti: „Hvað eruð þið rnargir?" Röddin svaraði:
Við veiðum tólf seli á dag
og ristum hvern sel í tólf lengjur
og hverja lengju í tólf bita,
og svo eru tólf um toddann.
Teldu svo herra.
Séra Eiríkur lét það óvígt, sem eftir var af berginu.
Sögn frú Geirlaugar Filippusdóttur frá Kálfafellskoti.
Goðasteinn
63