Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 66

IV.
Reykjanes-Gunna
Reykjanes-Gunna, sem svo var nefnd, átti heima suður í Höfn-
um og var svarri í skapi. Einu sinni léði hún nábúakonu sinni pott.
Sú missti hann niður og kom brestur um annað eyrað. Bað hún
Gunnu gott fyrir, en hún froðufelldi af heift og sagði, að þessa
skyldi hún hefna, ef ekki lífs, þá þegar hún væri dauð. 1 þeim töl-
uðum orðum datt hún dauð niður af tómri heift. Henni var tekin
gröf í Hafnakirkjugarði. Sáu grafarmennirnir hana þá uppi í sundi
móti kirkjugarðinum og heyrðu hana segja: „Ekki þarf djúpt að
grafa, því ekki á lengi að liggja, piltakindur." Afturganga Gunnu
gekk svo ljósum logum um skagann og drap fólk og fénað. Var þá
sent til séra Eiríks, sem þá var prestur á Vogsósum. Hann kom
bráðlega að skyggnast eftir Gunnu og hitti hana einhvers staðar
á förnum vegi. Risti hann þá hring umhverfis hana og lét tvo menn
ganga þar að með hvítan trefil og rétta Gunnu. Hún tók í hann
og gekk af stað en mennirnir eltu. Sagði séra Eiríkur þeim að
fylgja henni, þar til hún stoppaði. Það var við hver þann á Reykja-
nesi, sem síðan er nefndur Gunnuhver. Slepptu mennirnir þar trefl-
inum, en Gunna tók að ganga kringum hverinn og hélt því síðan
áfram allt fram á daga þeirra manna, sem ég man. Síðast, þegar
hún sást, var hún búin að ganga sig upp að hnjám.
Sögn frú Geirlaugar Filippusdóttur frá Kálfafellskoti, sbr. Þjóð-
sögur Jóns Árnasonar. Frásögn Geirlaugar er óháð þeim en þó
sömu ættar.
V.
Verskrínan
Beinteinn hét vinnupiltur í Skarðshlíð undir Eyjafjöllum. Piltur
á líku reki var á dvöl þar. Þeir þóttust vanhaldnir að mat í vist-
inni, enda víðast heldur þröngt í búi á þeim árum. Haustkvöld
64
Goðasteinn