Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 48

fangelsi, og getur skeð, að svo hafi verið í þetta sinn, a.m.k. hafði
alþýða samúð með manninum.
Sakamaðurinn slapp úr haldinu og hvarf. Sýslumaður fékk grun
um að hann hefði farið fyrst til grasafólks, sem lá við inni á heið-
um, og stefndi þangað í leit að manninum, með einhverju fylgdar-
liði. Þegar hann spurði grasafólkið, þverneituðu allir að vita nokk-
uð um manninn eða hafa liðsinnt honum. Sýslumaður grunaði þó
fólkið um að segja ekki satt, og þegar enginn vildi meðganga, sagði
hann loks snúðugt, að ef það vildi vinna sjöttareið að síknu sinni,
léti hann sér það lynda. Þá sló þögn á fólkið, því þarna var enguin,
sem svarið gat með góðri samvizku að vita ekkert um manninn.
Þá heyrði sýslumaður kveðið að baki sér í flokknum:
Beiði ég þann, sem drýgir dáð
og deyð á hörðum krossi leið
að sneiða yður nægð og náð
ef neyðið oss um sjöttareið.
Meðal grasafólksins var kona, sem kölluð var Kvæða- Finna.
Var hún skáldmælt vei og jafnvel trú á henni til ákvœða. Sýslumað-
ur sneri sér hvatlega að henni og spurði stranglega: „Hvað sagð-
irðu, Finna?“ „Það var nú ekki mikið,“ svaraði Finna. „Ég sagði
aðeins:
Beiði ég þann, sem drýgir dáð
og deyð á hörðum krossi leið
að greiða yður nægð og náð
ef neyðið ei um sjöttareið.
Sýslumaður hafði fullvel heyrt, hvað Finna kvað í fyrra skiptið,
en þau ítök átti áiagatrúin þá enn með þjóðinni, að hann felldi nið-
ur alla rekistefnu þarna og sneri heim.
Finna Marteinsdóttir taldi sig vera afkomanda Kvæða-Finnu og
var fremur upp með sér af því.
Sandvík, 12. 6. 1967, með kærri kveðju til Goðasteins.
G. Þ.
46
Goðasteinn