Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 70

verknaðinn framdi, létti á samvizku sinni og sagði frá því á gamals
aldri. En því hefir verið lýst hér að framan. Þá upplýstist einnig,
að hvor tveggi bar upp á sömu stundina, atburðurinn í sjóbúðinni
á Selatöngum og andlát gömlu konunnar, móður piltsins á Efri-
Steinsmýri.
Skiljanlegt er, að konan hafi borið þungan hug til þess manns,
er lék son hennar svona grátt. Og svo virðist eftir sögunni að dæma,
sem hún hafi á dauðastundinni orðið þess vör, hver verknaðinn
framdi, og jafnframt verið þess megnug að láta hann verða varan
við sig.
Ekki er hægt að greina frá, hvenær þeir atburðir hafa gerzt,
sem hér hefir verið sagt frá, en sá, er fært hefir þetta í letur, heyrði
frá þessu sagt fyrir fullum 60 árum. Sögumaðurinn var kona, Sigur-
veig Pálsdóttir frá Hunkubökkum, er fædd var 1844, en hún heyrði
söguna sagða, er hún var ung að árum.
25. nóv. 1957.
Eftirmáli höfundar
Hér hefur þá verið færð í letur frásögn um verskrínu, sem hvarf
endur fyrir löngu úr skemmu í Krísuvíkurhverfi og þeim eftirköstum,
er skrínuhvarfið olli. Það munu vera 60-70 ár liðin frá því er Sigut-
veig stjúpa mín sagði mér söguna. Allan þann tíma hefir hún verið
að þvælast í minni mínu. En svo á framanskráð saga einnig sína
sögu, svohljóðandi:
Veturinn 1936-7 var ég staddur á biðstofu hjá lækni einum í
Reykjavík, ásamt fleirum. Biðin varð venju fremur löng sökum
þess, að læknirinn fór upp í sveit í lækniserindum. Einn þeirra, er
leiddist biðin, hóf máls á því, hvort einhver vildi ekki segja sögu
og þá helzt draugasögu. Þetta leiddist svo orð af orði, þar til ég
sagði söguna af verskrínunni. En er ég hafði lokið sögunni, þá á-
varpar mig sessunautur minn, Guðjón Guðmundsson, og spyr, hvort
ég hafi lesið Rauðskinnu. Ég svaraði, að svo gæti varla heitið, ég
68
Goðasteinn