Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 56

hverja brekkuna eftir aðra og vorum komnir æði hátt, er við sáum
niður í einhverja dökka dæld. Sagði sá kunnugi þá, að sjálfur
skrattinn mætti hirða sig, ef þetta væri ekki Austurdalurinn. Var
nú stikað stórt niður. Vorum við komnir langt ofan eftir, er sást,
að þetta voru svokaliaðir Blesárklofningar. Liggja þeir nokkru
sunnar en við höfðum byrjað uppgönguna. Varð nú að keifa sömu
leið upp aftur, og þá fundum við Austurdalinn á sínum rétta stað.
Gekk allt sinn vanagang úr þessu, og í tjaldstað komum við, eins og
aðrir, með nokkuð fé.
Þetta var nú síðasta nóttin í afrétti í þetta sinn. Um hádegi dag-
inn eftir, var komið í réttir og þá farið að rétta.
Það voru ýmsir, er ekki trúðu því, hvað snjódyngjurnar í Strútn-
um hefðu verið djúpar og töldu það ýkjur. Samt var þetta satt,
enda nóg vitni að því.
Þessi fyrsta fjallferð mín gekk skrykkjótt, en þó hvarflaði aldrei
að mér að hætta við fjallferðir. Alltaf hafa það verið ánægjulegar
stundir hjá mér, er ég ferðaðist um óbyggðir í félagsskap við sauðfé
og menn og víðáttu og frið fjallanna.
Gömul draumvísa undan Eyjafjöllum
Við brúsandi heljarhaf
hvergi ber, að standi mædd.
Sálargrandi öllu af
í guðs faðmi sértu klædd.
54
Goðastemn