Goðasteinn - 01.09.1967, Blaðsíða 23

Kristín burtu, og Jón fór til Ásmundar sonar síns, scm búið hafði
í sambýli við hann um mörg ár. Ekki fer mörgum sögum af Jóni,
eftir að hér var komið. Hann lézt 2. okt. 1928 á áttugasta og þriðja
aldursári.
lesendum
Góðvinur Goðasteins, Einar Sigurfinnsson, nú búsettur í Hvera-
gerði, skrifar:
„I nýjum sokkum, mórauðum og má ekki vaða.“ Þessi hálf-
gleymda setning rifjaðist upp í huga mér, þegar ég var að lesa í
síðasta hefti Goðasteins og raunar áður í sambandi við „Frúarkist-
una í Teigi“.
Þegar ég átti heima á Syðri-Steinsmýri í Meðallandi 1910-n, var
það eitt sinn á sunnudegi um sláttinn, að nábúi minn og ég vild-
um skreppa á fjöru að gæta að reka. Tii þess þurfti að fara yfir
Eldvatnið á ferju hjá Syðri-Fljótum. Við komum suður á vatns-
bakkann og kölluðum. Þá var vinnumaður hjá Ásbirni á Fljótum,
Ingimundur Pálsson, roskinn maður, fæddur 1844 að Feðgum. Hann
var kvikur í hrcyfingum og hraðmæltur og lá hátt rómur.
Ingimundur kom að ferjustaðnum og spurði: „Hvað viljið þið?“
„Við ætlum á fjöru,“ var svarið. „Á fjöru á sunnudegi, ekki er Ás-
björn vanur því,“ sagði Ingimundur og lagði áherzlu á síðasta orð-
ið. „En ef ég á að sækja ykkur, verðið þið að bíða svolitla stund, því
ég er í ný)u?n sokkum, mórauðum og má ekki vaða.“ Svo þurrjós
hann bátinn og kom að sækja okkur. Mér þótti þetta einkennilega
til orða tekið þá, en þarna hefir Ingimundur tekið sér annarra orð
í munn.
Sr. Valgeir Helgason prófastur í Ásum í Skaftártungu skrifar:j6g
fagna alltaf, er mér berst ritið Goðasteinn. Það er bæði fróðlegt og
skemmtilegt og fallega útgefið. Ég tel það mikilsvirði að halda til
haga og bjarga þjóðlegum fróðleik frá gleymsku og glötun, eins og
Goðasteinn gerir. Þið útgefendurnir eigið skilið þökk fyrir fram-
tak ykkar. Ég hlakka til næsta heítis. Með kærri kveðju.
Goðasteinn
21