Goðasteinn - 01.06.1985, Page 35

„Gott var að deyja”
Brynjólfur í Mykjunesi og Guðrún í Hvammi í Holtum urðu
ásátt um það að hvort þeirra sem fyrr dæi skyldi koma til hins og
láta vita um líðan sína, ef leyft væri. Nú dó Brynjólfur og Guðrún
varð einskis vísari um nokkurn tíma. Þá skeði það eit.t sinn á slætti
að Guðrún var að setja kaffiketilinn yfir eldinn til að hita kvöld-
kaffið. Varð hún þá skyndilega líkt og utan sig og gekk til baðstofu
og lagðist fyrir. Henni virtist þá Brynjólfur í Mykjunesi koma inn
á baðstofugólfið og ganga að rúminu sem hún hvíldi í. Hann laut
ofan að henni og sagði: „Gott var að deyja, nú líður mér vel en verst
er trúleysi mannanna.” í töluðum orðum gekk hann utan eftir
pallinum og hvarf Guðrúnu sem í sömu andrá varð eins og hún átti
að sér að vera.
Sögn Guðrúnar Jónsdóttur í Hala.
„Þú veist ei hvern þú hittir þar”
Guðmundur Árnason í Kambi í Holtum fór kynnisferð upp í
Hrepp ásamt konu sinni og gamalli konu sem heima átti í Gíslholti.
Svo báglega tókst til að gamla konan drukknaði þá af Guðmundi
í Þjórsá. Hún hafði verið hölt og gengið við staf. í Gíslholti var
piltur að nafni Þorsteinn, nefndur Steini. Hann hafði stundum
strítt gömlu konunni, tekið stafinn hennar og hermt eftir fótaburði
hennar. Skömmu eftir slysið dreymdi Guðmund í Kambi að gamla
konan kom til hans, létt í spori og bar með sér stafinn. Hún rétti
Guðmundi stafinn með þessum orðum: „Ég ætla að biðja þig fyrir
stafinn minn til hans Steina í Gíslhoiti, ég þarf hans ekki við en
hann þarf hans bráðum.”
Einhvern næstu daga var Þorsteinn þar við sem verið var að gelda
hesta. Hann var að fella einn hestinn og tókst svo óhappalega að
hesturinn féll ofan á hann. Þorsteinn lærbrotnaði við fallið. Brotið
hafðist illa við og Þorsteinn gekk síðan haltur til æviloka.
Sögn Guðrúnar Jónsdóttur i Hala.
Þ. T.
Goðasteinn
33