Goðasteinn - 01.06.1985, Page 63

gat þess til að þar færu hús Víkurbúa. Svo reyndist ekki, heldur
jakar borist sandi orpnir frá Hjörleifshöfða vestur á móts við
Drangshlíð.
Þegar á dag leið kulaði á austan með svo miklu öskufalli að
niðadimmt varð um miðjan dag. Móðir min hrósaði happi að allir
skyldu vera heima því að enginn myndi halda áttum í slíku
niðamyrkri og öskubyl. Kindur heyrðust jarma í námunda. Þær
hafa að líkindum tekið að rása, enda gengu nokkrar fyrir björg þar
sem aldrei hafði hrapað endranær.
Hróp tóku að berast sunnan af vegi. Þarna reyndust Miðbælingar
á leið úr kaupstað, sögðust hafa tekið ofan af hestum og yrðu að
láta fyrir berast. Faðir minn tók sér lukt í hönd og fékk Magnús
Kristjánsson sér til fylgdar þeim íil bjargar. Ekki treystust þeir að
ganga götuna niður að Drang. þótt styttri væri samkvæmt hrópum
hinna, heldur fetuðu sig fram traðir og svo vestur með túngirðingu.
Skömmu síðar birtust allir heilir á húfi.
Enn stendur hann Ingvar Ingvarsson á Bökkunum mér Ijós-
lifandi fyrir sjónum, biksvartur sem negri. Honum varð að orði:
„Þetta er nú réttnefndur öskubylurl’
Mánudaginn þann 14. hafði hríðinni slotað. Hún hlýtur að hafa
staðið alllengi því að svart var yfir að líta.
Hross og sauðfé höfðu ekki verið tekin á gjöf. Virtist lítil von.um
hagbeit en úr rættist. Aska fauk af hæðum og barst í dyngjur í
lægðir og í skjóli við kletta og garða. Túngarðar urðu sem ávalar
þústir. Siðan rigndi. Ef vind hreyfði í þurru næstu ár byrgði mistur
sýn og sólu.
Goðasteinn
61