Goðasteinn - 01.06.1985, Síða 79

Við gengum niður Alnrannagjá, fram hjá Drekkingarhyl,
skoðuðum Lögberg og Öxarárfoss, settumst síðan upp í bilinn og
héldum ferðinni áfram. Segir ekki meira af því, nema hvað allt gekk
samkvæmt áætiun. Við snæddum hádegisverð í Edduhótelinu á
Laugarvatni og dvöldum vel og lengi í veðurblíðunni við Geysi og
Gulifoss, því að alltaf tekur það mun lengri tíma að skoða þessa
fögru staði, þegar veðrið er gott.
Ég var að sjálfsögðu önnum kafinn við fararstjórn allan daginn
og ekki var það fyrr en á heimleiðinni, sem tóm gafst til að hringja
suður og spyrja um konuna, er slasast hafði um morguninn og verið
send á slysavarðstofu. Tækifæri fékk ég loks í Hveragerði, er við
stönsuðum drjúga stund í þeim ágæta veitingastað Eden. Þar komst
ég í síma og hringdi á Loftleiðahótelið. Eftir nokkra bið náði ég
sambandi við aðalfararstjórann og spurði hann um konuna, er ég
nú vissi að nefndist fröken Hagen. „Já” sagði hann, „fröken Hagen
líður vel. En er ekki annars best að þú talir við hana sjálfa?”
Mér létti stórlega við að heyra að konan væri málhress og innan
skamms kom hún í símann. Sagði hún mér þá, að hún hefði reynst
óbrotin og lítt meidd, nema hvað þurft hefði að sauma smáskurð
á enni hennar. Var hún hin hressasta og sagðist vonast til að geta
haldið áfram ferðinni með okkur daginn eftir. Þegar út í bílinn kom
á ný, sagði ég fólkinu þessi gleðitíðindi af fröken Hagen og létti þá
öllum stórlega, því að fram að þessu hafði óhappið og síðan óvissan
um konuna hvílt eins og mara á okkur öllum.
Næsta dag hófst ný ferð og þá kom þessi góða og duglega kona
með okkur og bar sig vel, þrátt fyrir skrámur, mar og óþægindi. Við
ókum til Hafnar í Hornafirði, gistum þar og flugum aftur til
Reykjavíkur. Því næst var ekið norður í land og stansað víða eins
og á Akureyri og Siglufirði og heimsóttir fagrir og fjölsóttir staðir,
svo sem Goðafoss, Mývatnssveit, Ásbyrgi, Dettifoss, Grímsstaðir á
Fjöllum og margir aðrir. Gekk ferðin eins og best varð á kosið og
lauk að síðustu með flugferð frá Akureyri til Reykjavíkur.
Fröken Hagen jafnaði sig til fulls og naut sín vel í ferðinni. Ég
ræddi oft við hana og féll vel á með okkur. Sagði hún mér ýmislegt
af sjálfri sér og meðal annars kom það fram að hún væri af norskum
ættum. Foreldrar hennar höfðu flust frá Noregi og vestur á sléttur
Guðasteinn
77