Úrval - 01.09.1976, Qupperneq 103

Á FERD MEÐ KALLA
101
með risastöfum á skiltum við landa-
mærin. Af nærri fjömtíu ríkjum sá ég
ekki eitt einasta sem ekki hrósaði
sjálfu sér. Það var svolítið óviðkunn-
anlegt. Það kynni að vera betra að
láta gestina uppgötva þetta sjálfa. En
kannski myndum við ekki gera það
nema vera bent á það.
UNDIRBÚNINGUR VETRARINS
í Nýja Englandi er stórkostlegur.
Gestagangurinn þar á sumrin hlýtur
að vera gífurlegur og allir vegir
krökkir af flóttafólki frá hitanum í
Boston og New York. Nú vom
pulsusjoppurnar, xssjoppumar, gjafa-
búðirnar, dádýramokkasínu- og
hanskabúðirnar allar lokaðar með
hlemm fyrir gluggum, og á mörgum
þeirra var spjald þar sem tilkynnt var
að þær yrðu opnaðar aftur næsta
sumar. Ég get aldrei vanist þessum
þúsundum fornverslana meðfram
vegunum, troðnum af sannanlegu og
vottfestu skrani frá því í gamla daga.
Ég held að fólksfjöldi nýlendanna
þrettán hafi verið innan við fjórar.
milljónir sálna, en hver þeirra hlýtur
að hafa setið við daglangt að búa til
borð, stóla, postulín, gler, kertamót
og skrýtna hluti úr járni, kopar og
látúni til að selja túristum tuttugusm
aldar. Við götur Nýja Englands er
nóg forndót í búðum til þess að fylla
heimili fimmtíu milljóna. Væri ég
góður bíssnismaður, og léti mig
einhverju varða um ófædd barna-
barnabörn mín, sem ég geri ekki,
myndi ég safna saman öllu drasli og
bílflökum, fínkemba mslahauga
borganna og moka öllu þessu drasli
upp í hauga og úða þá með sama
efninu og sjóherinn notar til að hjúpa
með skip. Eftir eina öld mættu
afkomendur mínir opna þessa dýr-
gripahauga og verða forngripakóngar
heimsins. Ef beyglað, bogið og brotið
skran, sem forfeður okkar reyndu að
losa sig við er svona mikils virði, hvað
haldið þið þá að fengist fyrir
Oldsmobil 1954, eða brauðrist 1960,
eða fornhrærivél — drottinn minn,
möguleikarnir em óþrjótandi. Drasl,
sem við verðum að borga fyrir að losa
okkur við verður auðæva virði.
Ef ég virðist hafa óeðlilegan áhuga
á skrani er það vegna þess að það er
rétt, og ég á líka mikið af því —
hálfan bílskúr af hinu og þessu og
biluðu dóti. Ég nota þessa hluti til að
gera við aðra hluti með. Nýlega
stansaði ég fyrir framan sýningar-
svæði skransala skammt frá Sag
Harbor. Meðan ég virti dótið kurteis-
lega fyrir mér rann það allt í einu
upp fyrir mér að ég átti meira af
skrani heldur en hann. Af þessu sést
að ég hef ósvikinn og næstum
nánasarlegan áhuga á einskis verðu
skrani. Afsökun mín er sú að á
þessum tímum næstum skipulagðrar
sóunar geti ég oftast fundið eitthvað í
fómm mínum til að gera við það sem
bilar, —klósett, mótor, sláttuvél. En
líklega er bara sannleikurinn sá að
mér þykir vænt um skran.
Áður en ég lagði af stað vissi ég að