Úrval - 01.09.1976, Síða 109

A FERD MED KALLA
107
Honum hlýtur að hafa verið
brugðið. Hann svaraði ekki strax.
,,Ég vil komast heim. Ég bý hérna
fyrir ofan.”
Nú fann ég hvað þetta var allt
asnalegt, fáránleiki og kjánaskapur í
lögum. „Viltu kaffisopa, eða lögg í
glas?”
,,Nei takk, það er orðið áiiðið. Ef
þú tekur ljðsið framan úr mér ætla ég
bara að halda áfram.”
Ég slökkti á ljósinu og maðurinn
hvarf, en rödd hans sagði á hlið við
bílinn: „Meðal annarra orða — hvað
ert þú að gera hér?”
„Ég er í útilegu,” svaraði ég.
„Ætla bara að sofa hér í nótt.” Og
ég sofnaði um leið og ég lagðist á
koddann.
SUNNUDAGSMORGUNN I
BORG í Vermont, síðasti dagur minn
í Nýja Englandi. Ég rakaði mig, fór í
jakkaföt, burstaði skóna og svipaðist
um eftir kirkju. Ég hafnaði nokkrum
af ástæðum sem ég hef gleymt, en
þegar ég sá John Knox kirkju fór ég í
hliðargötu og lagði Rósínant í hvarfi,
sagði Kalla að passa bílinn og hélt
virðulegur í fasi inn í mjallhvíta
kirkjuna. Ég settist aftarlega. Bæn-
irnar hittu beint í mark, beindu
athygli guðs almáttugs að ákveðnum
veikleikum og óguðlegum eiginleik-
um sem ég vissi að ég hafði og gat
aðeins vonað að ég ætti sameiginlegt
með öðrum í söfnuðnum.
Guðþjónustan gerði hjarta mínu
og sál gott. Það var orðið langt síðan
ég hafði heyrt þvílíka prédikun. Það
er vanalegast núna, að minnsta kosti í
stórborgunum, að heyra það af
vörum sálfræðimenntaðs prestsins að
syndir okkar séu í rauninni ekki
syndir heldur eins konar slys, sem
verða af orsökum, sem við höfum
ekki á valdi okkar. Það var engin slík
þvæla í þessari kirkju. Presturinn,
maður úr járni með verkfærastál í
augum og framsögn eins og loft-
pressa byrjaði með bæn og fullvissaði
okkur um, að við værum heidur
lítilsverð hjörð. Og það var rétt hjá
honum. Við vorum ekki mikilsverð í
upphaft, og vegna okkar eigin
athafna hafði okkur hrakað alla tíða
síðan. Síðan, þegar hann var búinn
að mýkja okkur ögn, hellti hann sér
út í stórkostlega prédikun, reglu-
legan eld og brennistein. Fyrst
sannaði hann að við, eða kannski
bara ég, værum hreint engir englar
og útmálaði svo með kaldri sannfær-
ingu hvað yrði um okkur ef við
gerðum ekki grundvallar skipulags-
breytingu, sem hann hafði ekki
mikla trú á að við gerðum. Hann
ræddi um Helvíti eins og sérfræð-
ingur, ekki hið hálfvolga Helvíti
vorra daga, heldur vel kynt rauðheitt
Helvíti, þar sem kunnáttupúkar af
fyrstu gráðu réðu ríkjum. Hann gerði
okkur þetta vel skiljanlegt. góðan,
blússandi kolaloga og nógan trekk og
fjölda af djöflum sem Jögðu sig alla
fram við vinnu sína, og vinna þeirra
var ég. Mér fór að líða vel alls staðar.