Úrval - 01.09.1976, Qupperneq 115

A FERD MEÐ KALLA
113
dagrenningu. Ég ætlaði á Ambassa-
dor East hótelið, þar sem ég átti
pantað herbergi, en eins og vanalega
villtist ég. Loks fékk ég þá hugljóm-
un að leigja leigubíl til að keyra á
undan mér og auðvitað hafði ég þá
farið svo að segja fram hjá hótelinu.
Ef dyraverðinum og vikadrengnum
hefur fundist ferðamáti minn óvana-
legur, geymdu þeir það vandlega hjá
sér. Rósínant var tekinn og settur í
geymslu, en Kalli fór á snyrtistofu til
að fá bað og klippingu og dvalarsað
um hríð. Jafnvel á hans aldri er hann
pjattaður og þykir gaman að vera
fallegur, en þegar hann komst að því
að hann átti að vera einn síns liðs í
Chicago missti hann sitt venjulega
jafnaðargeð og hljóðaði upp í reiði og
örvæntingu. Ég lokaði eyrunum og
flýtti mér inn á hótelið.
Ég held að ég sé vel þekktur á
Ambassador East og að sæmilega
góðu, en það þarf ekki að eiga við
þegar ég kem í krumpuðum veiði-
galla, órakaður og óhreinn af ferða-
krími og rauðeygur eftir hafa ekið
mestan hluta næturinnar. Auðvitað
átti ég frátekið herbergi, en það yrði
ekki laust fyrr en um hádegi. Málið
var vandlega skýrt fyrir mér frá
sjónarmiði hótelsins. Ég skildi það og
fyrirgaf stjórn þess. Málið var þannig
fyrir mér að mig langaði að fá bað og
rúm, en úr því það var ógerlegt
ætlaði ég bara að setjast í stól þar í
anddyrinu og sofa þar þangað til
herbergið væri tilbúið.
Ég sá hikið í augum mannsins.
Meira að segja ég vissi að ég væri
engin skreyting í glæsilegum af-
greiðslusalarkynnum hótelsins. Hann
kallaði á aðstoðarframkvæmdastjór-
ann, kannski með hugskeyti, og við
komumst að samkomulagi. Gestur
einn hafði farið snemma til að ná í
flugvél. Það var eftir að hreinsa
herbergið hans og búa það undir
komu næsta gests, en mér var
velkomið að nota það þangað til mitt
væri tilbúið. Þannig var vandinn
leystur með skynsemi og þolinmæði,
og hvor aðila fékk sitt fram — ég fékk
tækifæri á heitu baði og blundi en
hótelið losnaði við að hafa mig í
afgreiðslusalnum.
Herbergið hafði ekki verið snert
síðan síðasti gestur fór. Ég lét fallast í
góðan stól og byrjaði að draga af mér
stígvélin og hafði meira að segja náð
af mér öðru áður en ég fór að veita
hlutunum athygli og síðan einum af
öðrum. Á undraskömmum tíma
gleymdi ég baðinu og blundinum og
fann mig niðursokkinn í Einmana
Harry.
Dýr skilur eftir sig spor í bældu
grasi, slóð og jafnvel spörð, en maður
sem dvelur í herbergi um nótt skilur
eftir sig skapgerð sína, ævisögu,
síðustu viðburði og stundum fram-
tíðaráætlanir og vonir. Ég held líka
að lundernið síist inn í veggina og
leki þaðan hægt til baka. Þetta gæti
vei verið skýring á draugum og þess
konar fyrirbærum. Þótt niðurstaða
mín kunni að vera röng, held ég að
ég sé næmur fyrir mannaslóðum. Og