Úrval - 01.09.1976, Síða 126

124
URVAL
okkar — og við reyndum ekki fjarska
mikið. Við gátum venjulega séð
hvenær einhver var orðinn ástfang-
inn, eða hafði gert eitthvað sem hann
var hreykinn af eða skammaðist sín
fyrir, hafði áhyggjur eða var að brjóta
heilann um eitthvað, hvort hann var í
sólskinsskapi eða niðurdreginn. Ef
það sást ekki á svip hans, sagði hann
frá því. Tilflnningarnar voru lifandi
mál, sem héldu uppi sambandi milli
okkar, ekki aðeins sem áhorfenda,
heldur sem þátttakenda í endalausu
sviðsverki.
Vxsdómur tilfinninganna varð mér
ekki ljós fyrr en síðar. Ég fór að vinna
á vikublaði í smáborg sem aðstoðar
maður og meðeigandi útgefandans,
sem var farinn að eldast. Hann gaf
mér frjálsar hefur til að endurskipu-
leggja blaðið, og ég sökkti mér niður
1 það af ákefð. En eftir fáeinar vikur
fór hann að finna að öllu, sem ég
gerði. Þegar ég spurði pabba ráða,
svaraði hann: ,,Ég veit ekkert um
svona blaðastarf, en ég þekki gamla
manninn. Ég hugsa honum finnist
hann vera hefður út undan.”
Þetta kvöld ræddi ég lengi við
félaga minn. Það var varla minnst á
blaðið. Þess í stað hlustaði ég á
ævisögu hans og þegar ég fór skildi ég
hann langtum betur, sömuleiðis
samfélagið og sjálfan mig. Þau tvö ár,
sem ég var á þessu blaði, gerði félagi
minn ekkert eftir þetta annað en
uppörva mig og veita mér stuðning.
Síðan þá hefur reynslan kennt mér
hvað eftir annað, að leyndardómur-
inn að komast af við fólk er að skilja
hvað því líður, og gefa því til kynna,
að maður viti það. Þegar einhver er
ruddalegur og karpsamur, er það oft
tilraun til að segja: ,,Taktu tillit til
tilflnninga minna.” Og þegar við
segjum um einhvern: ,,Hann skilur
mig” — erum við raunverulega að
segja; , ,Hann skilur hvað mér líður. ’ ’
Skilningur á tilfinningum annarra
er manninum mjög eðlilegur, bara ef
hann fær að ráða. Ég sá þess einmitt
dæmi einn vordag eftir sirkuss'ýn-
ingu, þegar ég gekk fram hjá hópi
lítilla barna sem biðu á strætisvagna-
biðstöð, hvert um sig með litskæra
blöðru í bandi. Meðan ég horfði á
hópinn missti einn fjögurra ára
snáðinn takið á rauðu blöðrunni sinn
og andlit hans krumpaðist- í sorg yflr
blöðrumissinum. Um leið sá sá, sem
næstur honum stóð, hvað honum
leið, og þegar í stað rétti hann út
handlegginn — og sleppti sinni
blöðru. Innan sekúndna svifu tugir
blaðra upp í loftið og litli snáðinn hló
með hinum að þessari sjón — með
táradropana enn glitrandi á kinn-
unum.
Það er ekki erfitt að finna það
„rétta” til að gera undir erflðum
kringumstæðum, ef maður hleypv
tilfinningum annarra að sér og gerir
sér grein fyrir sínum eigin. Fyrir
nokkru varð presturinn okkar að
flytja foreldrum 12 ára gamals drengs
þungar fréttir: Sonur þeirra hafði
drukknað í skólaferðalagi. Seinna
sögðu foreldrarnir: ,,Séra Allen