Úrval - 01.03.1982, Síða 47

ER FJALLAKLIFRIÐ ÁHÆTTUNNAR VIRÐI?
45
verið. Aðeins þrír mánuðir voru þar
til sú ferð yrði farin. Dauði Dan og
Craig hafði haft mikil áhrif á Matt en
við héldum þó áfram undir-
búningnum og buðum Ed að koma
með í ferð okkar. Við fórum að ræða
nánar hvert farið skyldi og bráðlega
höfðum við valið fjall í Alaska.
ÞAÐ TÖK MÁNUÐ en við fórum
okkar eigin leið á Huntington.
Aðfaranótt 30. júlí komumst við á
egghvasst klettarifið og síðasti
spölurinn að tindinum var eftir.
Aðeins tólf klukkustundum fyrr
höfðum við Matt verið komnir eins
nærri því að týna lífinu og hægt er að
komast og sleppa þó I fjöllunum.
Matt hafði verið að toga I lausa
mannbroddaól og kippt sér um leið
lausum.Hann lenti á mér og við þetta
átak losnaði einn akkerisfleygurinn
okkar. Við hröpuðum, bundnir
saman og hjálparvana, runnum niður
eina tuttugu metra eftir bröttu
ísstálinu en þar fyrir neðan var 1350
m fall. Þá gerðist kraftaverkið. Línan
festist á kletti og hélt okkur föstum.
Enda þótt við værum meiddir og
Matt hefði misst mannbroddana tókst
okkur að komast upp aftur og ná Ed
og Don I því þeir héldu á tindinn.
Á miðnætti, 19 klukkustundum
eftir að við náðum tindinum, stóðum
við Ed á klettastalli um það bil 450
metra neðan við tindinn. Tjöldin
okkar voru of lítil fyrir fjóra svo við
tveir buðumst til þess að halda áfram
til búðanna neðar I fjallinu. Við
skildum við Matt og Don sem ætluðu
að koma niður næsta góðan dag. Það
var tekið að skyggja og við fórum að
setja upp öryggislínuna. Allt var í
flækju, fleygar og flæktar línur voru I
einni bendu og nú var Ed í miðri
flækjunni að koma fyrir öryggislás.
Hann smellti llnunni í lásinn og
hallaði sér svo aftur á bak I öryggis-
línunni. Nú heyrðist skraphljóð og
neistar mynduðust þegar stál-
broddarnir hans Eds strukust við
bergið og svo þeyttist hann út í loftið
aftur fyrir sig. Ég æpti eins og ég
hafði áður gert á Flatiron. „Gríptu í
eitthvað, Ed!” En það var greinilegt
að fall hans yrði mikið. Hann rann
hratt niður ísinn og svo hvarf hann
fram af kletti. Ég heyrði hann
hendast niður og svo var öllu lokið.
Hann hafði ekki gefið frá sér eitt
einasta hljóð.
Fyrst kallaði ég I Ed, síðan í þá Don
og Matt fyrir ofan mig. Ég fékk ekkert
svar. Ég gat ekkert gert. Ég var fullviss
um að Ed hefði fallið 1200 metra
niður á neðri hluta Tokositna-
jökulsins og þangað var ekki hægt að
komast, ekki einu sinni úr búðum
okkar við fjallsræturnar. Hann var
áreiðanlega dáinn.
Mér tókst að komast niður I tóma
tjaldið okkar. Næstu tvo daga beið ég
einn og örvæntingarfullur eftir komu
Matts og Dons. Ég ímyndaði mér að
þeir væru líka dánir. Ég reyndi að
deyfa mig með svefntöflum og braut