Úrval - 01.03.1982, Qupperneq 101

GÖNGUFERD FRÁ RÚSSLANDI
99
erfíðu ákvörðun að skilja búnað sinn
eftir — þar með talið sögina, klofháu
stígvélin, vasaljósið og vindsængina
sem hann hafði ætlað að nota til að
fleyta sér á yfír ána Muonio. Þetta
faldi hann í poka rétt við veginn.
Hann gat einfaldlega ekki borið þetta
lengur þegar hann þurfti á öllu sínu
að halda til þess eins að bera annan
fótinn fram fyrir hinn.
Honum skilaði bærilega áfram á
tiltölulega greiðfærri sandspildu
vestan við veginn — en hafði ekki
hugmynd um að hann stefndi inn í
þá totu af Norður-Finnlandi sem
liggur inn í Noreg. Þetta voru mistök
sem gátu teymt hann um sjötíukíló-
metrum lengra inn í fen og fjöll. En
af lágu holti sá hann svo í sjón-
aukanum að framundan var fenja-
flatneskja svo langt sem augað eygði.
Þetta voru ein vonbrigðin enn. Hann
hafði ekki orku til að leggja út á svo
erfítt land og sýndist nú sem flest
sund væru að lokast.
Þá minntist hann þess að fyrr um
daginn hafði hann farið yfír slóð sem
lá norður og suður. Þótt hvasst væri
og ískalt regn hvolfdist niður kaus
hann að fínna þennan slóða aftur og
halda norður eftir honum. Á leið
sinni fór hann um aleyðilegasta
landið sem hann hafði séðá leið sinni.
Um nóttina dró hann saman greinar
til að sofa á. Yfír sig breiddi hann
jakkann sinn og plastdúk. Þegar hann
vaknaði um morguninn tók það hann
hálftíma að herða sig upp í það að
dragast af stað aftur út í ískalda
rigninguna.
„Hvert á ég nú að fara?” spurði
hann sjálfan sig. ,,Hvað get ég gert
meira?”
Hann slagaði áfram eftir
slóðanum. Hann hafði aðeins borðað
sveppi kvöldið áður og ekkert um
morguninn. Bakpokinn var að kalla í
henglum, sjálfur var hann horaður og
illa til reika. Hann velti því fyrir sér
hvort hann myndi komast miklu
lengra. Það var ekki aðeins að landið
væri eyðilegt heldur var það líka
grimmt og miskunnarlaust. Nú rann
það í fyrsta sinn upp fyrir Alexander
að hann kynni að deyja óþekktur og
án þess nokkur tæki eftir því. Honum
þótti það óhæfilega tilgangslaust. Svo
að hann hét sér því að berjast áfram í
tvær klukkustundir enn þótt hann
yrði nú blásmóður strax og eitthvað
hallaði áfódnn.
Ein vonleysisstundin leið enn.
Alexander fannst hann vera farið að
svima. Svo snarstansaði hann og
starði:
Nokkur hundruð metra fram
undan sá hann húsþök og stórt
útvarpsloftnet. Hann brá sjón-
aukanum á loft og gegnum hann sá
hann nokkur einnar hæðar timbur-
hús. Stóra loftnetsmastrið kom
honum til að álíta að hann væri við
landamærastöð inn í Noreg — hann
vissi að hann var kominn býsna langt
norður.
Hann slagaði milli vonar og ótta
upp að einu húsinu og kvaddi dyra.