Úrval - 01.03.1982, Síða 117

LAND BLINDINGJA NNA
115
að hann bað Yacob og öldungana um
að fá að kvænast henni.
Fyrst mætti hann miklum
mótmælum. Ungu mennirnir
reiddust þeirri hugmynd að skemma
þjóðflokkinn. Þá fékk einn
öldunganna hugmynd. ,,Augu
Bogatá eru sýkt þannig að þau trufla
heila hans. Þau bunga út og augn-
lokin hreyfast. Lítil aðgerð myndi
fjarlægja þessa truflandi hluti. ’ ’
ÞAÐ VAR MEDINA-SAROTÉ
sem hvatti Nunes til að fara til blinds
skurðlæknis.
,,M vilt þó ekki að ég missi gjöf
sjónarinnar?” spurði hann. ,,Ö11
veröld mín er sjón. Fagrir hlutir...
blóm, sólarlagið... ogþú. Það eitt að
sjá andlit þitt gerir gott að hafa
sjón.”
„Stundum óska ég,” sagði hún,
, ,að þú talaðir ekki svona. Ég veit að
það er fallegt — en nú... ”
,,Áttu við — þú heldur — að ég
væri kannski betri — ef ég samþykkti
þetta?” sagði hann að lokum.
Hún vafði hann örmum og grét
hömlulaust. ,,Ö, bara ef þú vildir,”
sagði hún milli gráthviðanna.
Viku fyrir uppskurðinn vissi Nunes
varla hvað svefn var.
Þegar síðasti sjóndagur hans rann
upp átti hann nokkrar mínútur í
einrúmi með Mesina-saroté.
,,Á morgun,” sagði hann, ,,sé ég
ekkert lengur.”
Hún þrýsti hendur hans. „Þeir
meiða bara lítið. Kæri ástvinur minn,
þú gengur í gegnum þessar kvalir
fyrir mig. Hann leit á fagurt andlit
hennar í síðasta sinn. ,,Vertu-sæl,”
hvíslaði hann.
Hann ætlaði að fara á friðsælan
stað, þar sem engið skartaði fagurlega
hvítum blómum, og vera þar þar til
stund fórnarinnar rynni upp. En
þegar hann hóf augu sín til himins og
sá morguninn birtast, eins og engil í
gylltum herklæðum, hélt hann áfram
og upp, út í gegnum hliðið og upp í
klettana. Hann klifraði...
Þegar sólin settist var hann kominn
langt í burt og hátt. Föt hans voru
tætt og tætur og hendur ötuð blóði.
Hann var hruflaður á mörgum
stöðum en lá kyrr og leið vel. Glóð
sólsetursins hvarf og nóttin féll á: en
hann lá kyrr og fann til velsældar
undir köldum stjörnuhimni. Hann
var brosandi og glaður yfir að hafa
sloppið úr dal blindingjanna þar sem
hann hafði ætlað að verða kóngur.
Kona sem hafði gleymt að borga líftrygginguna sína flýtti sér inn á
skrifstofu tryggingafélagsins til að borga það sem hún skuldaði. Þegar
hún hafði greitt gjaldkeranum og fengið kvittun sagði hún með
greinilegum létti í röddinni: ,,Guði sé lof, þar fékk sálin frið.”
,,Það á að tilkynna f deild tvö,’’ svaraði gjaldkerinn.
— V.F.