Læknaneminn - 01.04.2018, Blaðsíða 80

Sk
em
m
tie
fn
i o
g
pi
st
la
r
80
Vorið 2017 flutti ég til Danmerkur í tvo
mánuði. Tilefni flutninganna var BS verkefni
mitt sem ég vann á heila­ og taugaskurðdeild
háskólasjúkrahússins í Árósum. Leiðbeinandi
minn var Mikkel Mylius Rasmussen sem auk
þess að bera danskasta nafn í heimi er virkur í
rannsóknum á mænunni, lífeðlisfræði hennar
og árangri aðgerða á henni. Tengiliðurinn minn
var íslenski heila­ og taugaskurðlæknirinn
Guðrún Guðmundsdóttir, núverandi
yfirlæknir á deildinni. Hún og fjölskylda
hennar tóku vel á móti mér, kynntu mig fyrir
fólkinu í Árósum, borginni sjálfri og Guðrún
fyrir skurðdeildinni. Fyrir það er ég henni og
þeim ævinlega þakklát.
Taugaskurðdeildin var algjör draumur. Þar
fékk ég tækifæri til að fylgjast með og eftir
atvikum taka þátt í ýmsum aðgerðum. Ég fékk
að sjá aðgerðir á afar sjaldgæfum tilfellum eins
og klofnum hrygg og tvímænu (e. diastemato-
myelia). Leiðbeinandi minn, Mikkel, var
dug legur að benda mér á hinar og þessar
aðgerðir sem mér gætu þótt áhuga verðar
og deildar læknirinn, Joel, var drífandi og
áhugasamur. Undir ötulli handleiðslu þeirra
og sérfræðinganna á deildinni fékk ég tækifæri
til að sauma, vera „á soginu“ og brenna á
æðar. Í þau skipti sem það kom fyrir brosti ég
hringinn það sem eftir var dags.

Tímabilið var þó ekki aðeins dans á rósum.
Líkt og flestir læknanemar þurfti ég að berjast
við tárin inni á skurðstofu þegar reyndur
skurðhjúkrunarfræðingur öskraði á mig. Slíkt
kom fyrir þegar ég baslaðist frekar klaufalega
við það að setja á mig steríla hanska í aðgerð,
gleymdi að kynna mig og jafnframt tilkynna
takmarkaða kunnáttu mína á tungumálinu
og verkferlum skurðstofunnar. Almennt
var þó kosturinn við skurðdeildina sá að ég
þurfti lítið á dönskukunnáttu að halda og
meira á áhuga og forvitni. Starfsmennirnir á
skurðstofunni voru hjálpsamir við fyrstu skref
mín í innskrúbbun og útskýrðu fyrir mér,
á ensku, samviskusamlega hvert stig hverrar
aðgerðar.1

Lífið utan skurðstofunnar, þegar maður komst
út, var ekkert síðra. Árósar eru ein fallegasta
borg sem ég hef heimsótt. Í gegnum miðbæinn
rennur lækur með göngu­ og hjólastígum
beggja vegna og meðfram þeim raðast
falleg og þéttbyggð pastellituð íbúðarhús
í gömlum byggingar stíl. Blómlegar verslanir
og veitingahús einkenna borgina og alls staðar
í kjarna hennar er gert ráð fyrir gangandi og
hjólandi fólki. Háskólastúdentar eru úti um
allt og hinum megin við spítalann, þar sem
ég vann verkefni mitt, er fallegt háskólasvæði
(e. campus). Þar blandast saman stúdentaíbúðir,
kennsluhúsnæði og útivistarsvæði sem eru vel
nýtt af bæði stúdentum og kennurum.

Á vorin er svæðið best nýtt; fólk safnast saman í
frisbí, lautarferðir og fleira sem hægt er að gera
úti, enda er laut í skjóli frá veðri og vindum
á miðju háskólasvæðinu. Í apríl ár hvert er
haldin keppni sem ber heitið „Kapsejladsen“.
Keppnin er svokallað „ølstafet“ og öllu er
tjaldað til af nemendafélögum háskólans. Þau
keppast um að vinna „det gyldne bækken“ eða
gyllta bikarinn sem fæst fyrir að vera fljótust
að sigla heimagerðum bát yfir lækinn neðst
í þessum hálfgerða dal á háskólasvæðinu.
Læknanemarnir hafa unnið þennan titil oftast
af öllum nemendafélögum en síðast unnu þeir
árið 2015. Mikill metnaður er lagður í þennan
dag af keppendum og stuðningsmönnum og
eins og í öðrum þekktum dölum þar sem ungt
fólk safnast saman er mikið djamm. Sem betur
fer er sú hátíð aðeins haldin einu sinni á ári.

Í Árósum kynntist ég þó nokkrum Íslend­
ingum, Dönum og fólki hvaðanæva að úr
heiminum. Tíminn á spítalanum var lærdóms­
ríkur og skemmtilegur. Fallega borgar­
umhverfið, félagslífið á háskólasvæðinu og
hlýjar mót tökur Guðrúnar og fjölskyldu
hennar skilja eftir dýrmætar minningar. Ef ég
mætti endur taka leikinn myndi ég gera það án
hiks og mæli eindregið með því fyrir þá sem
eru að íhuga það að fara erlendis í BS skrif.
Tíminn leið alltof hratt.
Ragna Sigurðardóttir
læknanemi á þriðja ári 2016-2017
Vor í Danmörku
BS verkefni erlendis
1Einhverjir sem lesa þetta (sérstaklega eldri sérfræðingar) kunna að hneykslast yfir því að ég sé ekki betur að mér í dönsku enda skyldufag í öllum grunnskólum
landsins. Mér til varnar ólst ég upp í Bandaríkjunum og flutti til landsins 15 ára þar sem ég fékk samtals eitt ár af dönskukennslu í íslensku skólakerfi.
Ef einhverjir eru enn hneykslaðir geta þeir hinir sömu glaðst yfir því að ég er komin með Duolingo (TM) í snjallsímann og hef einsett mér að bæta mig
í tungumálinu. Batnandi læknanemum er best að lifa.