Víðförli - 01.12.1952, Qupperneq 3

Væri það satt
A jóladag.
„Væri það satt allt, sem sagt er og sungið á jólunum, þá
væri öðruvísi að lifa, þá væri heimurinn góður.“
Þetta sagði miðaldramaður, beiskur nokkuð, tortrygginn á lífið.
Orðin áttu að skiljast á þá lund, að úr því að heimurinn er eins
og hann er, þá sýndi það sig, hversu hæpin sú kenning væri, sem
jólin flytja.
En í þessum orðum bjó meira, hvort sem manninum var það
ljóst þá stundina eða ekki. Þau birtu þá ósk, þá þrá, að þetta,
sem hann taldi sig efast um, væri samt satt.
Vér erum komin í kirkju á jóladagsmorgun. Vér eigum nóttina
helgu að baki. Öll borgin hefur ómað af helgum og hugljúfum
ljóðum, kunnustu og kærustu hendingunum, sem vér eigum á
íslenzku máli, nálega hvert mannsbarn hefur látið hrífast með að
einhverju leyti, hátt eða í hljóði tekið undir orðin og látið lyftast
á vængjum hinna tæru tóna upp fyrir allt skammdegi. Margt
foreldri, móðir og faðir, hefur með eftirvæntingu og gleði horft
á varir barnsins, sem er að byrja að ráða við að segja fram þessi
háleitu, dularfullu orð um lífsins sól, sem ljómar í myrkrum,
um frelsun mannanna, frelsisins lind, Guðssoninn, sem signuð mær
ól til þess að vera frumglæðir Ijóssins handa vegvilltu mannkyni
í myrkri.
Er þetta satt? Eru söngvarnir, sem vér leggjum á varir barn-
anna og gleðjumst yfir að þau tileinki sér, sálmar jólanna, sem
vekja barnið í oss sjálfum og vér vildum ekki missa, eru þeir
sannir, er efni þeirra og innihald sannleikur?
Ef gengið væri beint framan að hverjum og einum og úrskurð-