Víðförli - 01.12.1952, Qupperneq 45

ALBERT SCHWEITZER
107
ins, leggur Jesús þá bæn á varir lærisveinum sínum, að Guð leiði
þá ekki í freistni, þ. e. þyrmi þeim við þrengingunni miklu, heldur
frelsi þá frá hinum vonda, satan. Sú hugsun, sem stjórnar Jesú,
þegar hann gengur í dauðann, er sú, að Guð muni láta sjálfviljug-
an píslardauða hans gilda sem friðþægingu fyrir þá, sem á hann
trúa, og þannig muni þeim hlíft við þeim þrengingum, sem áttu
að hreinsa þá, til þess að þeir mættu öðlast inngöngu inn í guðs-
ríkið. Ákvörðun Jesú að ganga í dauðann til friðþægingar styðst
með einhverju móti við ummælin hjá Jesaja, aðallega í 52. og 53.
kap., um guðsþjóninn, sem líður fyrir annarra syndir, án þess að
þeir skilji þann tilgang þeirra þjáninga. Upphaflega fiölluðu
þessir kaflar Jesaja-ritsins, sem eru til orðnir á herleiðinga>'iíman-
um, um þjáningar Guðs útvöldu þjóðar í útlegðinni. I þeim raun
um sínum er Israel þjónn Guðs meðal framandi þjóða, ti! þes.?
að þær mættu komast til þekkingar á Guði. Jesús heimfærir þessá
spádóma til sín, hann trúir lærkveinum sínum einslega fyrir þeirri
sannfæringu sinni, að Mannssonurinn verði að líða og deyja. Jafn-
framt tjáir hann þeim, að hann sé Mannssonurinn. Um páskaleytið
fer hann svo með hátíðargestunum til Jerúsalem. Svik Júdasar
eru ekki fólgin í því, að hann komi upp um dvalarstað Jesú — hann
hafði engan veginn farið huldu höfði í Jerúsalem, — heldur í því,
að hann tjáir hinum andlegu yfirvöldum, að Jesús telji sig vera
Messías. Síðasta kvöldið gefur Jesús lærisveinum sínum brauð og
vín, sem hann hefur blessað, og segir þeim, að hann muni ekki
upp frá þessu drekka af ávexti vínviðarins fyrr en hann drekki
hann nýjan í ríki Föður síns. Með þessari athöfn vígir hann læri-
sveina sína til þess að sitja til borðs með sér í dýrðarríkinu. Dóm-
urum sínum segir hann, að þeir muni sjá hann sitja til Guðs
hægri handar og komandi á skýjum himins. Á grundvelli þeirrar
játningar er hann dæmdur til dauða. Handtaka hans og krossUst-
ing er möguleg aðeins vegna þess, að hann gengur sjálfur í sreip-
ar valdhafanna, sem dæma hann þegar sömu nótt og krosstesta
hann um morguninn, áður en almenningur er á fótum í Jerúsal-
em. Þegar svo lærisveinarnir á sunnudagsmorgun finna gröf hans
tóma og gagnteknir af eftirvæntingu eftir dýrðaropinberun meist-