Víðförli - 01.12.1952, Blaðsíða 52

114
VÍÐFÖRLl
getur þetta verið? Þú kannast við svarið: Þú nýtur náðar Guðs.
Þú skilur, þú tekur undir lofsönginn: Ond mín miklar Drottin
og andi minn gleðst í Guði, frelsara mínum.
María guðsmóðir — svo hafa allar kynslóðir nefnt hana. Það
reyndist rétt: Allar kynslóðir hafa sagt hana sæla. Blessuð hef-
ur hún verið ,tignuð, tilbeðin. Og víst er það maklegt og skylt,
að auðsýna lotningu minningu hennar, sem fæddi Frelsarann í
heiminn, nærði líf hans af líkama sínum, hlúði honum í faðmi
sér, kenndi honum, lagði á jarðneskar varir hans fyrstu bæn-
irnar, lét hann fyrst hafa yfir nafnið, sem hann skyldi opin-
bera, nafn Föðurins í himnunum. Hann óx að vizku og vexti,
þroskaðist, nam sem önnur börn. Vér þekkjum engan jarðnesk-
an fræðara hans á bernsku- og uppvaxtarárum. Hann gat vís-
ast sagt það um móður sína, sem svo margur vildi sagt hafa um
sína móður: Enginn kenndi mér eins og þú. Síðustu bænarorðin,
sem heyrðust af vörum hans, andlátsbænin: Faðir, í þínar hend-
ur fel ég anda minn, munu vera kvöldbænin, sem hann hafði numið
af móður sinni og sofnað út frá svo lengi, sem hann mundi eftir
sér og lengur. Og hann minntist hennar á krossinum, það var
hans eina ráðstöfun varðandi þetta líf að biðja lærisvein sinn að
sjá til með henni.
Skyldum vér ekki minnast hennar?
Miðaldirnar tilbáðu hana, dýrkuðu hana, beindu bænum sín-
um til hennar. Hún var jafnframt hugsjón þeirra, fyrirmynd
allra kvenna, ímynd kvenlegrar dyggðar. Mynd hennar varp helgi
og tign yfir konuna, aðlaði hana í augum karla og sjálfrar sín,
hlutverk hennar, manngildishugsjón og lífsköllun.
Vér tölum gjarnan með lítilsvirðingu um miðaldirnar. En hvor
hugsjónin var göfugri og æðri, sú, sem miðaldakonan laut og
miðaldamaðurinn tignaði, María, hin helga móðir, eða sú, sem
nú ber hæst á stalla — filmstjarnan, strípað, limaliðugt kvendýr
í mannsmynd, sem aðallega skartar ódyggðum og þjónar í flest-
um sínum hlutverkum, með tilhjálp fullkominnar tækni, ginn-
ingum jafngagngerrar lífslygi og uppmálar þá blygðunarlaus-