Víðförli - 01.12.1952, Qupperneq 62

124
VÍÐFÖRLI
dag. En við urðum einnig áhorfendur að hinum lofsverða áhuga
og vinsemd, er Skálholt á meðal nágranna sinna. Yið heyrðum
óskir þeirra varðandi Skálholt og vorum vottar að því, er einn af
hændum nágrennisins færði Skálholtskirkju eignarjörð sína að
gjöf. Alls þessa urðum við ásjáandi austur þar, og var það einn-
ig til þess að vekja okkur til gleggri meðvitundar um málefni
kirkjunnar yfirleitt. Réttilega hefur verið bent á í sambandi við
hið nýja Skálholt, að söguhelgi staðarins geti valdið straumhvörf-
um í kirkjulegu starfi og oröið til viðreisnar kirkjulífinu í land-
inu á ýmsan hátt. I því sambandi hafa ýmcar uppástungur komið
fram. Bent hefur verið á seminarium (starfskóla) fyrir guðfræði-
kandídata og Vídalínsklaustur, en að sjálfsögðu bíður það síns
tíma. Einnig er miðað í ákveðna átt um fyrirhugaða dómkirkju
og verður hún fyrsta framkvæmdin.
Það, sem vakir fyrir öllum þeim er unna kristni og menningu
þjóðarinnar, er að hið nýja Skálholt verði aftur sá hyrningarsteinn
í kristnu lífi sunnanlands, sem það áður var, á sama hátt og
Norðlendingar eru einhuga um að Hólar verði í framtíðinni fyr-
ir Norðurland. Þessar hugleiðingar og fleira vakti stjórn „Félags
gufræðinema“ til umhugsunar um erindi Skálholts til okkar
stúdenta. Hvað við gætum af eigin rammleik lagt af mörkum
við endurreisn staðarins. Fundur, er haldinn var 28. nóv. 1951 í
„Félagi guðfræðinema,“ samþykkti einróma, að félagar ynnu
sjálfboðavinnu, eftir beztu getu, er starfið yrði hafið í Skálholti.
Skoraði stjórn félagsins á guðfræðistúdenta að liggja ekki á liði
sínu og sýna vilja sinn í verki. Verður það eigi skoðað sem mála-
leitun, heldur skylda okkar við heilaga kirkju.
Það er bæn okkar allra að Skálholt megi að nýju verða vígi
kristninnar í landinu, eins og áður var.