Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 34

hún flýtt sér að fylla hvert skot í húsinu með heyi. Það
brann með háum og heitum loga. Lófar hennar voru
sprungnir og blóðrisa af að handleika þennan grófa
hálm, en hún lét sig það engu skipta, því að hún varð að
halda hita í húsinu.
Hún sat í rökkrinu og horfði á eldtungurnar, sem
teygðu sig upp úr eldavélinni, og óttinn læsti sig um
hana.
Hvernig færi nú, ef barnið yrði allt í einu veikt. Ef
til vill hafði eitthvað illt hent Karl, og hann kæmi aldrei
aftur. Vel gat hent, að úlfur réðist að henni, þegar hún
færi út til þess að sækja í eldinn, og hvað yrði þá um
barnið eitt sér í kofanum?
Fjórða morguninn eftir að stórhríðin brast á, vaknaði
Karólína við undarlega þögn. Hana sveið í nasirnar af
frostinu, og teppið var hrímað undan andardrætti henn-
ar. Inn um gluggann lagði gráa skímu. Hún kveikti á
lampanum og síðan í eldavélinni. Þegar hún ætlaði að
opna dyrnar, varð hún að leggjast á hurðina með öllum
þunga sínum, áður en hún lét undan. Snjór féll niður um
íúfuna milli stafs og hurðar um leið og hún opnaðist.
Sólskinið blindaði Karólínu um stund.
Jörðin var logahvít og himinninn heiður. Allt var kyrrt
og hljótt. Ekkert sást nema endalaus snjóbreiðan yfir
sléttunni, — hvít, dauð veröld.
Hún dró andann djúpt og réðst síðan á snjóinn með
skóflu. Hún ruddi sér braut, fet fyrir fet, út að heystakkn-
um.
Slík stórhríð í október virtist boða mjög harðan vetur.
Hún gat ekki vitað, hvenær næsta stórhríð brysti á. Hún
náði sér í reipi og batt bagga úr hálminum og dró hann
Nr. 1
KJARNAR
32