Kjarnar - 01.02.1948, Síða 46

„O, það er hann Gústi Palmer.
Hún ætlar að fara að hitta hann.
Þú veizt, að hann er ákaflega hrif-
inn af Sínu.“
„Ja, ég skil ekki hvers vegna
hann er það. Hún er falleg, satt er
það, en ég hef aldrei þekkt eins
kaldlynda stúlku."
,Þetta er ágætt hlutskipti fyrir
Sínu. Það er góð fjölskylda, þótt
ekki sé auðnum fyrir að fara. Og
hann er að nema læknisfræði. Hann
mundi komast langt með Sínu við
hlið sér. Þau mundu ef til vill
verða auðug. Mig tekur svo sárt,
hve við getum lítið lagt af mörk-
um handa blessaðri stúlkunni.
Hún tekur sér sVo nærri þessar
erfiðu kringumstæður okkar."
„Erfiðar kringumstæður, erfið-
ar kringumstæður? Ég veit svei mér
ekki vei, hvað þú átt við.“ Herra
Rogers renndi augum gætilega urn
stofuna og þá muni, sem þar voru.
„Ég sé hér borð, sem svignar undir
krásum. Ég sé ótal myndir og
skrautmuni á veggjunum, og við
erum einmitt að snæða af frönsk-
um postulínsdiskum. Og hér situr
kona mín með gimsteina á hverj-
um fingri. Ég sé ekki betur, en við
höfum allt, sem við þörfnumst, og
meira til.“ Hann þagnaði með dá-
litlu hnussi, eins og hann ætti
hreint engin orð til að lýsa van-
þóknun sinni á þessu tali um fá-
tækt þeirra.
„En ég mun ekki gefa henni
annað en það, sem ég á ein,“ sagði
frú Rogers ákveðin, „ekkert fram
yfir það litla, sem faðir rninn lét
mér eftir." Hún lyfti hendinni með
myndugleik upp yfir höfuð sér.
„Aumingja karlinn rninn. Arfur-
inn þinn er löngu eyddur, en ég
met nú samt meir en auðinn aðra
arfleifð, sem þú hefur gefið mér,
en það er göfgi gamallar og virðu-
legrar ættar." Þegar hún taíaði í
þessum tón viðhafði hún virðuleg-
ar áherzlur, svo að ókunnugum
hefði getað dottið i hug, að hún
væri ítölsk.
Hinrik varð fyrstur að ljúka
máltíðinni. „Ég ætla að skreppa
yfir í Naylors-hús“, sagði hann.
„Ég þarf að finna Alla. Viltu koma
með, Gína?“
Hún kinkaði kolli með munninn
fullan af graut. Þau flýttu sér ofan
af bakháum stólunum og trítluðu
til föður síns. Hinrik vafði hand-
leggnum um háls hans, en systir
hans stökk upp x fang hans. Þarna
voru þrenn blá augu ótrúlega lík.
Það var eins og Rogers horfði inn
í tvær smækkaðar myndir af sínum
eigin augunx. Geoxgína klappaði
honum ákaft á skeggið, og faðir
hennar brosti ánægður.
Júlía horfði á systur sína og
hugsaði með sér: „Ef ég mætti að-
eins fá að sitja svona á hnjám hans.
En hann vill aldrei hafa mig. Hann
segir alltaf, að ég sé ekkert nema
beinin." Tárin gægðust fram i
KJARNAR
44
Nr. 1