Kjarnar - 01.02.1948, Síða 49

sí og æ í gólfið og brotnuðu í smátt
og ollu mönnum leiða með því.
Sá mánuður leið varla, að ekki bær-
ist einhver gjöf frá Zenu. Og venju-
lega voru þessir hlutir algerlega ó-
nothæfir til allra daglegra þarfa.
Frú Rogers ákvað nú að láta
kylfu ráða kasti, og hún sagði:
„Jæja, ég veit annars ekkert,
hvar ég hef látið það. En Zena
skrifaði mér, að hún muni koma
hingað á aldarhátíðina. Hún mun
koma í marz til þess að missa ekki
af setningu hátíðarinnar."
Maður hennar lét gleði sína há-
stöfum í ljós. „Hæ, það var gamah.
Þá höfum við báðar Borelli-fegurð-
ardísirnar hér hjá okkur í einu.
Hún býr auðvitað hér hjá okkur."
En svo sló ofurlítið í bakseglin fyr-
ir honum: „En kannske er þessi
húskytra okkar og aðeins tveir
þjónar ekki nógu fullkomið handa
henni?"
„O, jú, jú, pabbi. Auðvitað býr
hún hjá okkur. Hún bað sérstak-
lega um herbergi á annari hæð, af
því hún er svolítið gigtveik." Frú
Rogers laug óspart og alveg frá
eigin brjósti, því að öll síðasta síð-
an í bréfi Zenu hafði fjallað um
útvegun gistihússherbergja.
Að lokum setti frú Rogers á sig
hálsfestina, sem ætíð fylgdi henni í
veizluförum, og maður hennar
bauð henni arininn með riddara-
legum tíguleik. Þegar þau gengu
niður stigann, notaði hún tækifær-
ið, sem hið góða skap hennar bauð
henni, og gaf honum ofurlitia að-
vörun.
„Jæja, Pet, mundu að nú eru jól-
in, og þau eru aðeins fyrir unga
fólkið. Farðu nú ekki að rífast um
stjórnmál við Harry Naylor. Hann
er nú orðinn svo hrifinn af Tere-
sínu, og nú er allt búið milli Gústa
Palmer og hennar. Ég er nú heldur
ekki svo viss um, að það hefði orðið
góður ráðahagur fyrri hana.“ Þeg-
ar frú Rogers notaði gælunafnið
„Pet" við mann sinn, var það merki
um, að henni fannst mikið liggja
við, því að það var runnið frá
hveitibrauðsdögum þeirra og vakti
viðkvæmar minningar.
Þau gengu nú inn í forstofu ná-
grannahússins, og allir, sem þar
voru viðstaddir, stóðu á fætur og
óskuðu þeim gleðilegra jóla.
Það var á orði í nágrenninu, að
Naylors-fólkið væri að hálfu af
Indíána-ættum, og Harry virtist
sverja sig í þá ætt. Hann var hár
og herðabreiður og dökkur á húð.
Augu hans voru blásvört og gáfu
aldrei til kynna, hvað honum bjó í
hug. Nefið var langt og hátt og
skagaði fram yfir svart efrivarar-
skegg. Fagrar, mjallahvítar tennur
komu í ljós, þegar hann brosti.
Hann var alger andstæða Gústa
Palmers, og að dómi herra Rogers
mun álitlegri eiginmaður handa
elztu dóttur hans, einkum vegna
skapfestu sinnar og viljafestu. „Ter-
Nr. 1
47
KJARNAR