Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 55

Kona hans átti líka auðsjáanlega
erfitt með að halda geðsliræringu
sinni í skefjum. Hún þreif upp-
þvottadúk og opnaði kjallaradyrn-
ar, og í .sama bili kallaði maður
hennar aftur enn hærra:
„Gústa. Viltu gera svo vel að
finna mig sem allra snöggvast hing-
að niður.“
„Ó, hvað er að, pabbi? Hvað
vantar þig nú?“
„En vínið, sem ég bjó til úr
þrúgunum! Það er ekki hér og þó
man ég greinilega, að ég gekk hér
frá því. Það átti að vera á þessari
hillu, ég man það greinilega."
„Ja, hérna, Jessi. Ertu að kalla á
mig hingað ofan í þennan kjallara
til þess að spyrja mig eftir víni, sem
þú ert búinn að drekka fyrir löngu?
Það eru nú liðin fjögur ár síðan
þú bjóst þetta vín til, og þú
drakkst það allt upp um næstu jól.
Þú drakkst eins og greifi og gerðir
ekkert annað en þræta allt kvöld-
ið.“
Það fór nú að síga i herra Rogers
við þessa aðdróttun konunnar, og
hann sagði höstuglega: „Æ, hættu
þessu rausi. Ég kann ekki við að
láta brigsla mér um alls konar
vammir og skammir hér á mínu
heimili."
En nú reyndi kona hans held-
ur ekki lengur að hafa hemil á
sínu suðræna bráðlyndi. Hún kerti
hnakkann og hvarmarnir herptust
saman. Rödd hennar varð bitur og
skræk: „Hypjaðu þig tafarlaust út
úr kjallaranum. Snáfaðu út, segi ég.
Heyrirðu ekki til mín? Þú hefur
hangið hér heima alla vikuna og
ekkert gert nema snuðra hér um
allt, þangað til ég get ekki þolað
þetta lengur. En ég verð að þræla
hér allan daginn og fæ ekkert nema
vanþakklæti fyrir. Snáfaðu héðan
burt, segi ég enn. Út með þig. Ég
hef þúsund verk að vinna og hef
engan tíma til þess að sinna relli
þínu og köllum."
En rétt í þessu bar séra Duffy að
dyrum, og koma hans batt enda á
þessa sennu. Dyrabjallan hringdi
um leið og frú Rogers svipti opinni
eldhúshurðinni og sendi manni
sínum um leið tóninn með óþvegn-
um orðum. Hún þagnaði x miðri
setningu og fleygði frá sér klútn-
um, sem hún hafði verið með í
hendinni. Hún gekk niður í stigann
og leit í spegilinn, setn komið var
svo haganlega fyrir í forstofunni, að
húsráðandi gat séð komumann, sem
stóð fyrir dyrum úti, án þess að
sjást sjálfur. „Hvaða manneskja
ætli geti verið að rekast hingað á
þessum tíma,“ sagði hún við sjálfa
sig, en kom um leið auga á svarta
hempu gestsins. „Nei, séra Duffy,
það var óvænt ánægja."
Nýi presturinn I sókninni hafði
getið sér hinar mestu vinsældir þá
sex mánuði, sem hann var búinn
að þjóna þarna, og frú Rogers hafði
ekki látið sitt eftir liggja við að
Nr. 1
53
KJARNAR