Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 56

reyna að vinna hylli hans. Hún
reyndi að laga hár sitt í flýti og
vonaðist eftir því með sjálfri sér,
að presturinn hefði ekki heyrt háv-
aðann. Annarri kvíðvænlegri hugs-
un skaut líka upp þegar á eftir:
Hvernig mundi maður hennar taka
þessari heimsókn? X>að voru nú lið-
in nokkur ár síðan hann hafði hitt
nokkurn þeirra kennimanna, sem
heimsóttu húsið reglulega, og hann
hafði oftast eitthvað á hornum sér
gagnvart slíkum gestum.
Jæja, það varð að láta kylfu ráða
kasti. En ef hann dirfðist að reyna
að móðga séra Duffy, skyldi hann
fá fyrir ferðina. Hún hafði þegar
svipuna uppreidda, hugsaði hún
með sér.
Neðan frá dyrunum heyrðist óm-
ur af samtali. Lág og mjúk rödd
prestsins blandaðist drynjandi
bassarödd Rogers. Það var ógerlegt
að geta sér til um það úr þessari
fjarlægð, hvort samtalið væri vin-
samlegt eða snúðugt, og frú Rog-
ers hugsaði með sjálfri sér: „En sú
óheppni að hann skyldi einmitt
þurfa að rekast hingað þegar svona
stóð á. Hún kallaði niður og reyndi
að vera Iétt og blíð I máli. „Góði
Jessi, bjóddu séra Duffy inn og
segðu honum, að ég komi að vörmu
spoii."
„En það leið drykklöng stund
þangað til hún heyrði, að þeir
gengu inn í forstofuna. Frú Rogers
heyrði þá þegar, að maður hennar
virtist vera I ágætu skapi og var
þegar farinn að ræða kumpánlega
við prestinn.
„Þér skuluð ganga beint áfram,
séra Duffy," þrumaði hann, en síð-
an brýndi hann röddina fyrir al-
vöru og kallaði: „Gústa, Gústa,
það er kominn maður, sem vill
finna þig.“
En þegar hún kom inn I stof-
una til þeirra eflir nokki'a stund
risu þeir báðir á fætur, og Rogers
sagði:
„Gvista, Duffy er eiginlega kom-
inn hingað til þess að finna þig, en
við höfum nú verið að spjalla sam-
an, og ég hef komizt að raun um
að hann er jafnaðarmaður.“
„Pabbi, þú þarft ekki að tala
svona hátt hér inni. Við erum hér
rétt hjá þér og heyrum til þín“.
Síðan brosti hún blíðlega til séra
Duffys og fagnaði honum vel. „Jessi
þarf alltaf að tala svo hátt við lest-
ina. Þér vitið, að liann er starfs-
maður við lestina, og þeir verða
alltaf að kallast á til.þess að yfir-
gnæfa vélagnýinn."
„Já, einmitt það, ég hefði annars
átt að vita það fyrr, að maðurinn
yðar væri járnbrautarmaður. Þá
erurn við sem sé eins konar starfs-
bræður, því að ég starfaði einmitt
við járnbraut, áður en ég sneri mér
að prestsstarfinu."
En er hér var komið ræðu prests-
ins, fékk hann svo þungt högg á
herðarnar, að það hefði riðið
KJARNAR
54
Nr. 1