Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 68

Herra Rogers var nýrisinn af morg-
unblundi sínum, og kona hans las
kafla úr bréfinu upphátt fyrir dæt-
ur sínar. „Philippe er alltaf svo
önnum kafinn hér í New York, og
ég get ekki skilið hann hér einan
eftir í New York.“ Hún vætti var-
irnar. „Hún gætir hans vel stúlkur,
hún gætir hans fyrir ykkur.“
Teresína leit eldsnöggt á systur
sína, en hún festi augun við kart-
öflufatið á borðinu, en móðir
þeirra hélt áfram lestrinum: „Aum-
ingja drengurinn, alltaf örvilnaður
og úttaugaður eftir viðureignina
við þessi heimsku yfirvöld ykkar
hér vestra. Þau hafa ekkert fram-
kvæmdaþrek. Þau koma aldrei
neinu í verk og eru alveg gerólík
frönsku yfirvöldunum okkar. Við
erum nú að ráðgera að koma til
Philadelphíu á mánudaginn eftir
páska. Franska sýningin verður að
vera alveg tilbúin, þegar hátíðin
hefst, segir Philippe."
Páskarnir, þeir dagar, sem kven-
fólkið er vant að sýna sig í nýjum
kjólum og með nýja hatta í kirkj-
unni, urðu þýðingarlitlir-dagar í
augum Teresínu Rogers, þótt nýi
kjóllinn hennar frá New York
stefndi að henni mörgum aðdáun-
artillitum, sem hefðu lyft henni
upp í sjöunda himin hamingjunn-
ar, hefði öðruvísi staðið á. En hún
var með allan hugann við Philippe,
og vonbrigðin yfir frestinum á
komu hans tóku frá henni alla
gleði.
Júlía var hamingjusamari yfir
aðdáunaraugunum, sem til hennar
var rennt. Það vakti sjálfstraust
hennar og það þurfti einmitt
stuðnings við, þegar hún var ekki
hjá Philippe.
En þótt hvorug systranna nyti
hátíðleika páskanna vegna fjarveru
Philippe, þá er hitt víst, að móðir
þeirra fann aðeins hugfró í því, að
gestir hennar skyldu ekki vera
komnir. En nú var Zenu frænku
von á morgun og kvíði frú Rogers
fór alltaf vaxandi.
Zena frænka og Philippe komu
nú til borgarinnar án frekari fyr-
irvara. Herra Rogers fór til járn-
brautarstöðvarinnar með vagn sinn,
og Quinby stiklaði óþolinmóðlega
á steinstéttinni, eins og hann væri
sér fyllilega meðvitandi um mikil-
vægi þessarar farar. Roger hafði
haft tímann fyrir sér. Hann varð
að bíða hálfa klukkustund eftir
lestinni, og var farinn að verða dá-
lítið óþolinmóður og ókyrr, þegar
lestin rann inn á stöðina. Hann var
meira að segja ofurlítið smeykur
um, að gestirnir mundu ekki koma,
og þessi för hans yrði því ómak eitt.
En ótti hans um það var alveg
ástæðulaus. Þegar lestin staðnæmd-
ist, sá hann Zenu koma út í dyr
fremsta farþegavagnsins ásamt
þernu sinni. Hún veifaði hendinni
glaðlega til hans. Honurn fannst
Nr. 1
KJARNAR
66