Kjarnar - 01.02.1948, Page 75

látu augnaráði, nema Júlía, sem
hélt áfram að snæða hugsunar-
laust, rétt eins og heimurinn hefði
ekki hrapað til grunna fyrir henni
á þessari stundu. Hún leit tóm-
lega yfir borðið til systur sinnar.
Hvernig í ósköpunum hafði henni
líka dottið það í hug að keppa við
Sínu um ástir Philippes? Það var
frámunalega barnalegt af henni að
láta sér koma það til hugar, að hún
gæti staðizt hcnni snúning í þessum
efnum. Hún þagði meðan setið var
að máltíðinni og hlustaði á fjöl-
skylduna, sem ræddi þessa nýjung
í ákafa. Hún reyndi af alefli að
komast að einhverri niðurstöðu um
það, hvað hún ætti að gera, og
hvernig hún ætti að haga fram-
komu sinni. Hvað átti hún að gera?
Hún gat auðvitað yfirgefið heim-
inn og gengið x klaustur. Það væri
stórfengleg afneitun, alger fórn fyr-
ir ástina . . .
Skræk rödd móður hennar trufl-
aði hugsunaferil hennar. „Hvernig
ætlarðu að halda heilsu, barnið
mitt, ef þú boiðar svona lítið? Þú
gerir mig blátt áfram hrædda, þeg-
ar þú nartar í matinn á þennan
hátt, alveg eins og fugl. Jessi, gefðu
henni meira af kartöflum á diskinn
sinn, og dálítinn kjötbita líka."
Júlía reyndi ekki að hreyfa mót-
mælum. En um leið og hún snæddi
þennan aukaskammt, hugsaði hún
um fánýti þess að vera að neyða
þessu ofan í sig. Hverju skipti það,
hvort hún vó hundrað og þrjátiu
pund eða hundrað og fimmtíu?
Hún beið þar til fólkið hafði lokið
máltíðinni — það var engin ástæða
til þess að valda móður hennar
meiri áhyggjum með því að hafna
ábætinum. En jafnskjótt og hún
hafði lokið honum, reis hún á fæt-
ur og gekk út úr borðstofunni.
Hún fann, að augnaráð móður
hennar fylgdi henni eftir. Síðustu
orðin, sem hún heyrði um leið og
hún gekk út, var fimmta eða sjötta
endurtekning föður hennar um
það, að hann væri alveg grallara-
laus vegna þessara nýju frétta.
Hún gekk upp stigann til her-
bergis síns. Fjórða hæð hússins
virtist allt í einu vera óralangt
burtu og nær því ógerlegt að kom-
ast þangað. Hún varð að gráta og
tárin vildu ekki bíða lengur. Þau
tóku að renna, áður en hún komst
upp á þriðju hæð. En Sína skyldi
að minnsta kosti aldrei fá að vita,
hvað hún varð að þola. Hún strauk
yfir andlit sitt með erminni og lét
alveg undan grátlönguninni.
í þetta sinn lét móðir hennar
hana alveg afskiptalausa. Klukku-
stundir liðu, áður en hún
læddist á tánum inn í herbergið til
dóttur sinnar og lagði hönd sína
mjúklega á axlir hennar.
„Jæja, góða Júlía mín. Það er
ekki þess vert að gráta yfir nokkr-
um manni, sem á annað borð er á
Iífi. Ég kom hérna með súpu i dsiki
Nr. 1
73
KJARNAR