Kjarnar - 01.02.1948, Side 89

skepnur rétt við nefið á mér.“ Frú
Rogers var ekkert myrk í máli og
kaffærði þau í ógurlegu orðaflóði.
I‘au gátu ekki borið þessa grimmi-
legu ákæru af sér né heldur borið
hönd fyrir höfuð sér.
Að lokum reyndi Rogers þó að
hamla ofurlítið gegn þessari kaf-
fo’ringu, og stamaði fram: „Líttu
nú á, Gústa, þú misskilur þetta al-
gerlega." Hann leit i kringum sig
hvarflandi augum.
„O, ég bæði heyrði og sá til ykk-
ar> og ég þykist mega trúa mxnum
eigin augum,“ og svo fylgdi nýr
niálæðisfoss, og þcgar frú Rogers
gerði að lokum ofurlítið hlé á, var
Zenu frænku ailiú lokið, og hún
hljóp snöktandi til herbergis síns.
Eftir klukkustund var Zena
frænka búin til ferðar. Systir henn-
ar var nú orðin miklu mildari, og
Rogers reyndi á allan hátt að telja
'fenu hughvarf og fá hana til þess
að hætta við að fara. ,,A morgun,
þegar Gústa er búin að jafna sig á
þessu, skal ég skýra þetta allt sam-
an fyrir henni,“ lofaði hann.
„Nei, Jessi, það er þýðingarlaust.
hað, sem hún hefur sagt við mig
og vænt mig um, mun alltaf hanga
eins og sverð á milli okkar. Mér
hafði aldrei komið til hugar, að
systir mín mundi væna mig um
slíkt."
„Gústa er alveg rugluð núna,“
hreytti hann út úr sér. Hann varð
aUt einu reiður og dembdi ásök-
Nr. 1
unurn yfir konu sína, en hún hlust-
aði á, þar sem hún lá í legubekk
inni i stofu. „Jæja, þetta finnst
Jessa þá eftir að hafa búið með
mér allan þennan tíma," snökti
hún veiklulega upp úr svæflinum.
En Zena var að fara, því varð
ekki bieytt. Og vinátta þeirra þurfti
þá að enda með þessu kjánalegá
missætti. Þegar öllu var á botninn
hvolft, var þetta aðeins það, að
Zena var dálítið ástlcitin í eðlinu,
og Rogers var nú aðeins veiklynd-
ur karlmaður. Gátu þau annars
nokkuð gert að því, þótt eðlið yrði
vilja þeirra yfirsterkara í þessu
efni? Það var mannlegt að villast
af réttum vegi, en að fyrirgefa
var . . .
Frú Rogers stökk á fætur, þerr-
aði augu sín og hljóp fram að upp-
göngunni. Hún gat ekki látið Zenu
systur sína fara þannig frá sér. Um
leið heyrði hún útidyrahurðina
opnaða og rödd systur sinnar, sem
kallaði:
„Vertu sæl, Agústa. Ég fyrirgef
þér, fyrgef þér allt, en ég mun
aldrei stíga fæti mínum inn í þitt
hús framar."
Það var margt, sem truflaði hug-
ró Philippes um þessar mundir, og
allt stafaði það af kvenfólkinu. í
fyrsta lagi var það þetta með feg-
urðardísina frá Algier. Hann gat
ekki gleymt ævintýrinu með henni
87
KJARNAR