Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 91

hún ekki geta að sér gert að leita
Philippe uppi.
Að lokum ákvað hún að fara með
sporvagninum til Rithmond og
ganga þaðan til hátíðasvæðisins.
Hún dáðist að náttúrufegurðinni
og gekk hægt eftir stígunum, sem
lágu meðfram Schuylkill. Föt
hennar voru sérstaklega vel fallin
til gangs. Kjólfaldur hennar nam
aðeins við jörð, og skór hennar
náðu hátt upp á legginn, en það
olli því, að hún þreyttist síður á
göngunni. Já, hún var vel fær um
að fá sér langa göngu þarna í garð-
inum. Hún hafði líka haft með sér
regnhlífina sína, sem líka var not-
uð sem sólhlíf. Þótt sólin skini ekki
heitt enn þá, gat verið hætta á
sterku sólskini.
Hún var nú komin inn á Elm
Avenue, sem iðaði af fólki. Fáfarin
hliðargata lá út frá aðalgötunni á
aðra hönd, en henni fannst hún of
einmanaleg og hélt áfram eftir að-
alstrætinu. Hver gat vitað nema
emhver óvalinn þorpari biði færis
bak við runna að ráðast á einsamla
konu. Það var meira öryggi að
ganga hér í margmenninu á stræt-
mu. Hún gekk drjúgan spöl enn,
°g kom þá að þvergötu, sem henni
virtist álitlegri. Þar voru nokkrar
manneskjur á gangi, og ef hún
hefði veitt þeim nánari athygli,
hefði hún séð, að þær gengu allar
1 sömu átt og virtust eiga eitthvert
ákveðið erindi. Stígurinn lá niður
Nr. 1
að ánni, og brátt sá hún, að hann
lá fram á hafnarbakka við Schuyl-
kyll. Einn þessara litlu gufubáta lá
þar ferðbúinn. Slíkir bátar fóru
stuttar ferðir urn ána með skemmti-
ferðafólk. Hún gekk hugsunarlaust
út á landgöngubrúna og ætlaði að
skoða bátinn, en í sama bili var
hringt til brottferðar og landfestar
leystar. Henni hafði síður en svo
dottið í hug að fara í bátsferð, en
nú var of seint að hugsa um það,
og ekki hægt að snúa við.
Þarna var margt fólk og meira að
segja nokkrir, sem hún kannaðist
við, og það jók öryggiskennd henn-
ar.
Sólhlífin var nú algerlega ónauð-
synleg í svalanum úti á ánni, svo
að hún hafði lagt hana saman um
leið og báturinn lagði frá landi.
Hún gekk yfir þilfarið þangað sem
skugga bar á. Þar kom hún auga
á mann, sem var að minnsta kosti
eins hár og herðabreiður og faðir
hennar. Hún gerði sér í hugar-
lund, að það væri Philippe, og þau
væru að sigla saman, ef til vill i
brúðkaupsferð. Hún blygðaðist sín
þó fyrir að láta sér detta þetta i
hug og var þakklát fyrir að mað-
urinn skyldi snúa sér frá henni, svo
að hann sá ekki, hve hún roðnaði.
Hún gat þó ekki stillt sig um að
gera sér í hugarlund, hvað hún
mundi segja við hann:
„Littu á, Philippe. Þessi flutn-
ingsbátur er svo snoturlega málað-
89
KJARNAR