Kjarnar - 01.02.1948, Page 96

lexía. Hún hafði séð Gústa nokkr-
um sinnum þessa daga, og hann
var jafntrúr aðdáandi hennar sem
alltaf áður. Enginn efaðist um
sanna ást hans. Aumingja Gústi, ef
til vill átti hann skilið eitthvað
meira, en hún var fær um að gefa,
en hann hafði þó tekið með gleði
að fá að sjá hana aftur og umgang-
ast hana á svipaðan hátt og áður.
Teresínu fannst brátt, að hún
mætti vel við una. Hún var falleg
um það var ekki að villast, og Júlía,
sem ætíð hafði verið talin svo miklu
betri stúllca en hún, hafði nú
hlaupizt á brott með manni. Tere-
sína fann ekki lengur til neinnar
reiði, og huggaði sig við það, að
hún hefði raunar lítils misst. Hún
taldi sér trú um, að hún hefði
aldrei notið neinnar hamingju i
návist Philippes.
„Ég naut aldrei svo mikillar
gleði allan tímann, esm ég var með
Philippe, eins og ég öðlaðist hjá
Gústa í gærkvöldi," sagði hún við
sjálfa sig.
Móðir hennar kom í þessu inn úr
eldhúsinu. „Ég vildi að mamma
hætti að horfa á mig eins og hún
búist við því að ég gangi af vitinu
á hverri stundu,“ hugsaði hún með
sér. „Getur hún ekki skilið, að
þetta er allt um garð gengið, og
mér þykir vænt um það?“
„Sína, komdu að borða," sagði
móðir hennar og truflaði hana f
hugsunum sínum. „f>ú verður að
borða vel, svo að þú missir ekki
heilsuna, barn.“
„Það er alls ekkert að mér,
mamma. Ég var að hugsa um allt
annið. Gústi var að syngja nýtt lag
fyrir mig 1 gærkvöldi, og ég var
að reyna að rifja það upp.“
Georgína litla leit upp stórum
sakleysisaugum og sagði: „Ó, var
það lagið, „Bíddu mín við kirkj-
una“, Sína? Það er svo þunglynd-
islegt."
Georgim kom á harða spretti
upp stigann og hrópaði, móð og
másandi:
„Þau eru komin, þau eru komin.
Þau voru að aka heim að húsinu,
og þau eru búin að gifta sig. Ég sé
það á andlitinu á þeim.“
Frú Rogers brá svo rnjög við
þessar miklu fréttir, að hún kom
blátt áfram ekki upp nokkru orði.
Að lokum stundi hún: „Þetta barn
veit miklu meira en holt er fyrir
barn á hennar aldri. Hún reynir
alltaf að hlusta á samtal fullorðna
fólksins. Ég verð að setja duglega
ofan í við hana seinna.“ Hún gekk
fram og greip um leið í jakka
manns síns.
, Komdu fram i forstofuna, Jessi,1'
skipaði hún. „Við skulum taka á
móti þeim, cins og þau eiga skilið.
Þau hafa hagað sér smánarlega og
tg held að það sé réttara að fyrir-
gefa þeim ekki alltof fljótt.“
KJARNAR
94
Nr. 1