Kjarnar - 01.02.1948, Síða 98

Bréfið var alltorskilið eins og
venjulegt var. Annaðhvert orð var
undirstrikað og bréfið allt margar
síður. Herra Rogers var lengi að
fullvissa sjálfan sig um það, að
hann hefði skilið það rétt. Þó virt-
ist enginn vafi á þvi, að Zena
frænka hafði lent í einu ástaræv-
intýrinu enn.
Öll fjölskyldan hafði safnazt um
heimilisföðurinn, og hann reyndi
af fremsta megni að stauta sig fram
úr bréfinu. „... Skipið, sem ég fór
með yfir hafið, var ágætt, og þegar
vindur var liagstæður voru dregin
upp segl til þess að létta undir með
vélunum. Þá var það, að þessi á-
gæti maður ávarpaði mig. Hann var
bæði skemmtilegur og gáfaður. Það
kom á daginn, að hann var skip-
sijóri og hafði verið góðkunningi
skipstjóra eins, sem ég þekkti áður
fyrr og látizt hafði í Austurlöndum.
Þetta styrkti samband okkar enn
meir, svo að við ræddum mikið
saman það sem eftir var leiðarinn-
ar. Þegar við áttum eftir tveggja
daga siglingu til La Havre hreppt-
um við óveður, og ég er viss um,
að skipið mundi hafa farizt, ef
Porter skipstjóri, vinur minn, hefði
ekki boðið ksipstjóranum á skip-
inu aðstoð sína, og þáði hann hana
með þökkum. Og honum tókst að
bjarga skipinu. Já, þetta var traust-
ur og gáfaður maður og meira að
segja kvekari.“
„Já, auðvitað kvekari, það var
svo sem ekki að sökum að spyrja,"
sagði frú Rogers.
Herra Rogers hnussaði fyrirlit-
lega. „Hvernig á ég að geta lesið
bréfið, þegar alltaf er verið að
trufla mig, Gústa? Nú er ég ein-
rnitt að komast að aðalefninu. Ætl-
ið þið að gefa mér hljóð, svo að
ég geti lokið við bréfið, eða verð ég
að skilja við systur þína hér mitt
i fárviðrinu?"
„Nei, blessaður haltu áfram með
það fyrir alla muni.“
„Hún segir, að hún hefði aldrei
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
hitta þennan mann, ef þín hefði
ekki notið við, Gústa, og hún segist
senda þér, — segist senda þér ...“
Hann stamaði og munnur hans
stóð opinn um stund, og kona
hans fórnaði höndum og sagði:
„Guð minn góður. Hvað getur það
verið, sem Zena frænka skrifar og
fær svona mikið á Jessa?“
En nú var þolinmæði manns
hennar með öllu lokið. Hann sagði
reiðilega: „Vegna þessara sífelldu
truflana hefur mér ekki tekizt að
segja þér það, frú Rogers, að systir
þín er byrjuð á nýjan leik. Síðast
gaf hún þér rottuhundana, og nú
segist hún senda þér — þetta.“
Hann hélt bréfi Zenu frænku
hátt á loft milli tveggja fingra.
„Hún segist senda þér, sem sátta-
gjöf —“ hann þagnaði sem snöggv-
ast og las svo áfram með þungum
Framh. á bls. 128.
KJARNAR
96
Nr. 1