Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 126

allt heimilisfólkið í kastalanum. „Það er einhver ógæfa
framundan,“ sagði greifafrúin. Litlu seinna kom sonur
greifahjónanna, Alvert greifi, heim. Hann var ungur og
fríður maður, en yfir andliti hans hvíldi þunglyndisblær,
sem gaf hugboð um erfiðleika. Hann brosti til Conzuelo,
þrýsti hönd hennar og dularfull tilfinning gagntók hana.
Hún kynntist Albert brátt og komst að raun um, að
hann var drengilegur og hugljúfur maður, en dálítið
undarlegur í háttum og oft annars hugar. Hann bar ekki
ákafa ást í brjósti til Ameliu, sem hann átti að kvænast
innan skamms. *
Amelia sagði Consuelo það einnig, að sér fyndist Al-
bert ekki aðlaðandi. Consuelo dróst aftur á móti ósjálf-
rátt að Albert, sem virtist kunna návist hennar mjög
vel. Það var eins og einhver hulinn máttur drægi hann
að henni. Söngur hennar leiddi hann frá hinum dapur-
legu hugleiðingum, sem ásóttu hann, og gaf honum hug-
rekki og gleði. Hún hafði einhver læknandi, sálræn
áhrif á hann, og hún varð eins konar skriftafaðir hans,
sem hann opinberaði allar sínar duldu hugsanir.
Henni fahnst hún nú vera umkringd margs kyns leynd-
ardómum. Leynilegar dyr, ókennileg ljós og þokukennd-
ar vofur vöktu forvitni hennar og hvöttu hana til rann-
sóknar.
Eitt sinn, er Alberts hafði verið saknað um langa stund,
varð henni reikað að lind nokkurri. Þar fann hún leyni-
göng. Hún gekk inn í þau og fann ástvin sinn þar hálf-
sturlaðan og sjúkan í umsjá undarlegs þjóns. Hún kom
honum heim til herbergja sinna og hjúkraði honum svo
að hann fékk ráð og sinnu aftur.
Þessi uppgötvun og geðhrifin, sem því fylgdu þessa
kjarnar 124 Nr. 1