Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 130

en hann kveddi þennan heim. Án nokkurs hiks lagði
hún þegar af stað heim til kastalans.
Hún komst þangað í tæka tíð, varpaði sér á kné við
beð unga mannsins og kyssti hann. Hann var nú að dauða
kominn og mjög af honum dregið. Hann bað hana þá að
giftast sér, svo að nafnbót hans og eignir gætu gengið í
arf til hennar, og bæn hans var svo áköf og heit, að hún
lét undan og giftist honum.
Albert greifi lifði aðeins nokkrar klukkustundir eftir
hjónavígsluna. Hann skildi Consuelo eftir, sorgmædda
og þjáða, en þó með frið í hjarta sínu. Síðan sneri hún
aftur inn á braut listar sinnar.
Hinn trúi og ærðuverðugi skrifstofustjóri var nýlátinn og
einn morgun kom einn af skrifstofuþjónunum inn til for-
stjórans og sagði:
„Ja, nú er herra Jessen dauður, og ég vildi gjarnan koma (
staðinn fyrir hann."
Forstjórinn horfði fremur óvingjarnlega á unga manninn.
„Jú, þér megið það mín vegna, en það er mál sem ekki
heyrir undir mig, heldur kirkjugarðsvörðinn."
★
A: Svo að þú ert ekki hrifinn af talmyndum?
B: Nei. Ég dáist að því í þöglu myndunum að sjá kvenfólk
opna munninn — og loka honum, án þess að segja eitt ein-
asta orð.
HÁTÍÐASUMAR
Framh. af bls. 96.
áherzlum: „Hún segist senda þér
mjög stórt og fagurt málverk, sem
heitir „Heimförin frá Moskvu“.“
Hann hristi höfuðið, og handlegg-
irnir féllu máttvana að hliðunum.
„Gústa, hvar heldur þú, að hægt
sé að finna rúm fyrir leifarnar af
her Napóleons í þessu blessaða
húsi, að maður minnist nú ekki á
það, að allar sléttur Rússlands
fylgja með.“
KJARNAR
128
Nr. 1