Fróðskaparrit - 01.01.1959, Side 51

Um navnaliðin =inga í nøkrum
staðanøvnum í Suðuroynni.
Eftir Mortan Nolsøe.
í einstøkum samansettum staðanøvnum í Suðuroynni hava
vit ein navnalut =inga, =inga= [njga], sum ikki kann hava
sama uppruna í øllum førum, men má viðhvørt hýsa einum
eftirfesti (suffiksi) og viðhvørt einum sjálvstøðugum staða*
navnaorði.
Aðalevni okkara í hesum greinastubba er at vísa á nøkur
staðanøvn av seinna slagnum, men áðrenn vit fara í holt
við tey, skulu vit siga eitt sindur um nøkur staðanøvn av
fyrra slagnum.
Hitt nýføroyska eftirfestið -ing hevur dupultan uppruna
og er sprottið av tveimum norrønum eftirfestum *ing og
-ung, sum bæði nú hava sama framburð [njg] í Suðuroyar*
máli.1)
Sum dømi uppá at norr. eftirfestið =ing kann vera ein
partur av =inga= í einum staðanavnaliði, vilja vit nevna
hesi staðanøvnini úr Hvalbø: Villinga=berg, =gjógv, =nøs,
=tangi, sum navnagávuni viðvíkjandi hoyra saman.2) Fyrra
navnaliðin Villinga=, sum í allari Suðuroynni hevur fram=
burðin [villnjga®] og ikki [vidliijga*],3) kenna vit eisini í
staðanøvnum úr hinum oyggjunum, og Chr. Matras setir
>) Viðv. =ing og =ung í eldri og nýggjari føroyskum, sí: M. Hægstad:
Færøymaal, s. 92 og Merkn. 453 s. 93.
2) Sbr. FKortl., M. 43. (FKortl. = Færøernes Kortlægning).
3) Svabo skrivar kortini altíð Vidlinga«, sí: Indb., s. 1364 og 1378. —
Broytingin 11 > dl er ikki farin fram altíð í Suðuroyarmáli sum annars
í føroyskum, og sum dømi kunnu vit taka orðið kjallari [tsallare].