Fróðskaparrit - 01.01.1959, Síða 58

64 Um navnaliðin =inga í nøkrum staðanøvnum í Suðuroynni
nøvnum eisini í hinum oyggjunum.1) Ljóðsøguliga bera
broytingarnar nd > ng og ng > nd okkum boð um, at
hesar ljóðgreipurnar kunnu í ljóðlinari støðu í einstøkum
orðum vikna somikið í framburði, at tær koma at líkjast
hvørjum øðrum ovnógv og verða tí umbýttar. Ljóðfrøðiliga
hevur gongdin í hesum broytingunum ætlandi verið, at bæði
nd og ng eru gjøgnum ljóðlíking(assimilatión) komin ovnær
nn í fyrstu syftu, men eru síðan vorðin til ng og nd gjøgnum
»rang«=bøting (ella við orðum Hesselmans: »»oriktig« resti=
tution«).2)
BÓKMENTIR
1. Blondal, S.: Islandsk-dansk Ordbog, R. vík 1920—24.
2. Falk og Torp: Norwegish*dánisches etymologisches Worterbuch,
Heidelberg 1910—11.
3. Fiitzner, /.: Ordbog over det gamle norske Sprog, 2. Udg., Kri.a
1886-96.
4. Færøernes Kortlægning, En Historisk Fremstilling af N. E. Nørlund,
í: Geodætisk Instituts Publikationer VI, Kbh. 1944.
5. Føroyar, givið út hevur: Dansk*færøsk Samfund, Kbh. 1958.
6. Grundtvig ogBloch: Lexikon færoense, Færøsk Ordbog, I—III. (Hands
rit í Kgl. bókasavninum í Kph.), Kbh. 1887—88.
7. Hellquist, E.: Svensk etymologisk ordbok, Tredje uppl., Lund 1957.
8. Hesselman, B.: Huvudlinjer i nordisk sprákhistoria, í: Nordisk kub
tur, III—IV, Uppsala 1948-1953.
9. Hxgstad, M.: Færøymaal, í: Vestnorske maalføre fyre 1350, 11.2.,
Kri.a 1917.
—«----------
!) Eftir upplýsingum frá Chr. Matras eru í hagapartinum Norðaras
leiti, í Miðvági, nøkur pláss, sum eita viá Einring, Hellan vi6 Einring
og Sýnan við Einring. Bæði tey seinastu nøvnini hevur hann frá Mikkjal
á Ryggi, sum hevur greitt frá, at har er á, sum helst av fyrstu tíð hevur
itið antin Min Einrenda [srinda] ella bert 'Einrenda [srinda]. Stutt frá
henni er ein onnur á, sum fyri tað mesta rennur í tveimum, »hon man
so hava itið *Áin Tvirenda, men tað navnið er burturdeytt, og tað er
hetta navnið — Áin Einrenda — nærum eisini« (M. á R./Chr. M.).
2) Sbr. B. Hesselman: Huvudlinjer i nordisk sprákhistoria, í: Nordisk
Kultur III—IV, s. 336 f. — Viðv. Ijóðlíkingini av nd > nn í før. stn., sbr.
[lænnnjga«, hænniijga^, mimmon(n)a«], av Lendingar-, Hendingar-., Mxð--
munda=, I Stn. Norð., s. 49.