Æskan - 01.12.1972, Qupperneq 8

Gísli og Þóra höfðu klætt sig og borðað hafragrautinn
sinn, þutu þau út í garð. Snjóhúsið var ekki brotið eða
eyðilagt. Engir skemmdarvargar höfðu verið á ferðinni.
Krakkarnir voru dálítið undrandi, þegar þeir virtu
húsið fyrir sér. Þau minnti, að það hefði verið mikið
stærra. Kannski hafði þau aðeins dreymt það. Og nú
ákváðu Gísli og Þóra að hafa húsið helmingi stærra.
Eftir hádegið héldu krakkarnir áfram að grafa skafl-
inn. Það var nærri komið kvöld, þegar snjóhúsið stóð
fullgert, með hurð, strompi og tveim litlum gluggum.
Gísli lagðist endilangur á gólfið og teygði úr sér.
„Ég kem hvergi við veggina," hrópaði hann glaður. „Og
í gegn um strompinn sé ég stjörnurnar á himninum."
„Ég hef aldrei séð svona stórt snjóhús," sagði Þóra
himinlifandi.
„Já, þetta er höllin okkar," svaraði Gísli og gleði og
hrifning leyndi sér ekki í röddinni.
„Mér finnst heldur dimmt hérna inni. Ég ætla að
hlaupa inn og biðja mömmu um kerti.“ Um leið og
Þóra sleppti orðinu var hún þotin.
„Þá verð ég að skrapa saman einhverja innanstokks-
muni,“ sagði Gísli og spratt á fætur.
Mamma var hjálpsöm og lánaði systkinunum hið allra
nauðsynlegasta í nýju höllina. Auk pínulítils innskots-
borðs, sem lá frammi í geymslu og hætt var að nota,
fengu þau tvo litla garðstóla, er hægt var að leggja sam-
an. Þá er ótalið hið bezta. Það var gamalt gæruskinn, sem
eitt sinn hafði verið stofuprýði, en var nú búið að
fleygja upp á háaloft. Hvaða persneskt teppi gat jafnazt
á við hvítt gæruskinn á bláu ískristölluðu gólfi? Það
þarf ekki að taka það fram, að systkinin fengu eins mörg
kerti og þau vildu. Alls staðar, í hverjum krók og kima
skyldi vera bjart á jólunum.
Að síðustu lofaði mamma börnunum, að hún skyldi
skreppa snöggvast út og skoða snjóhúsið þeirra. Kannski
færði hún þeim eitthvað smávegis. Það var venjan, þegar
gestir komu í fyrsta skipti í heimsókn í nýtt hús.
Krakkarnir flýttu sér að bera búslóðina út í húsið og
koma henni haganlega fyrir. Gæruskinnið breiddu þau
á mitt gólfið, og síðan settu þau borðið og stólana á nýja
gólfteppið. Loks kveiktu systkinin á fjórum kertum. Tvö
létu þau standa á borðinu, en eitt settu þau út í sinn
hvorn glugga. Ef einhverjir villtust úti í dimmviðrinu,
áttu jólaljósin í gluggunum að vísa þeim leiðina.
Krakkarnir höfðu ekki dvalizt lengi í snjóhúsinu, er
hratt fótatak heyrðist úti fyrir.
„Er nokkur heima?“ var sagt á glugganum. Gísli flýtti
sér að opna. Auðvitað var gesturinn enginn annar en
mamma.
„Það er ekki gott að banka á snjóhurðina," sagði hún
brosandi og gekk hálfbogin inn.
„Við getum ekki haft dyrabjöllu, nema leggja rafmagn
1 snjóhúsið," svaraði Gísli kotroskinn.
„Ætli húsið verði ekki horfið, áður en rafvirkjarnir
birtast," sagði mamma kímileit.
„Hvernig lízt þér á snjóhúsið okkar?“ spurðu systkinin
einum rómi og eftirvænting og fögnuður ljómuðu á and-
litunum.
„Drottinn minn dýril' hrópaði mamma. „Þetta er höll.
skreytt bláum demöntum og ískristöllum. Já, og hérna
er líka svo einstaklega heimilislegt," bætti hún við bros-
andi.
„Það er því að þakka, að þú lánaðir okkur húsgögnin,
svaraði Gísli.
„Heyrðu, mamma, hvað ertu með í körfunni?“ spurði
Þóra forvitin.
„Það er nú ekki mikið,“ svaraði mamma og tók upp
mjólkurhyrnu, glös og smurt brauð. „Ég hélt, að' þið hefð-
uð gaman af að halda svolitla vígsluhátíð.“
„Ó, hvað þú ert hugulsöm, mamma,“ hrópaði Þóra
litla himinlifandi. „Það er svo skemmtilegt að borða uti
í snjóhúsinu."
„Já, þá er þetta alveg eins og í alvöruhúsi," sagði Gísn
og settist við borðið.
Mamma mátti ekki vera að því að tefja lengi. Jóla-
annirnar kölluðu.
Eftir að mamma var farin, gæddu systkinin sér á góð-
gerðunum. Það veitti ekki af að fá sér hressingu, eftir
að hafa byggt heilt hús.
„Mamma hefur skorið af jólahangikjötinu, til að láta
ofan á brauðið okkar,“ sagði Gísli með troðfullan munn-
inn.
„Já, mér finnst eins og jólin séu komin,“ svaraði Þóra.
„Gaman, gaman,“ sagði Gísli.
„Heyrðu, hvaða hljóð er þetta?“ hrópaði Þóra allt i
einu og greip í handlegginn á bróður sínum.
Gísli lagði við hlustir.
Þetta er undarlegt hljóð.
„Það hljómar líkt og tónlist," sagði Þóra hikandi.
„Iss, þetta er engin tónlist, eða hvér heldurðu að sé
að spila fyrir utan höllina okkar,“ sagði Gísli og stóð
upp., Hann gáði út um gluggann.
„Skelfilegur bjáni getur þú verið,“ sagði hann hlæjandi-
„Þetta er bara haglél, sem bylur á snjóhúsinu."
„Ég hef aldrei heyrt svona fyrr,“ svaraði Þóra svolítið
skömmustuleg. „Það er skrýtinn hljómur, þegar höghn
skoppa og dansa á húsinu.“
Systkinin sátu þegjandi góða stund og hlustuðu á þessa
undarlegu hljómlist himinsins.
Ekki leið á löngu, unz annað hljóð, sem börnin könn-
uðust betur við, barst þeim til eyrna. Það var ískrandi
hemlahljóð.
6