Æskan - 01.12.1972, Síða 9

.,Nú er pabbi að koma heim með jólapakkana," hróp-
aði Þóra fagnandi og stökk á fætur.
„Já, það vælir ekki í neinum bíl, eins og bílnum hans
pabba." Gísli stóð líka upp frá borðinu.
„Ég veit, að pabbi geymir pakkana niðri á skrifstofu.
Ég hef stundum kíkt inn í stóra skápinn," sagði Þóra
°g augu hennar ljómuðu.
„Skelfing geturðu verið hnýsin,“ anzaði Gísli, en það
var auðséð á svipnum, að sjálfur var hann engu minna
forvitinn.
„Komum og flýtum okkur. Við verðum að sjá, þegar
pabbi ber inn jólapakkana," hrópaði Þóra og ruddist út.
„Skárri er það nú gauragangurinn. Það er mikið, að þú
skulir ekki mölbrjóta hurðina," tautaði Gísli og snarað-
lst út á eftir systur sinnij
En Þóra gaf ekki orðum hans neinn gaum, og hljóp
heim á harða spretti.
Gísli dokaði ögn við, til þess að slökkva ljósið og loka
húsinu. Það væri ekki gott, ef skefldist inn í höllina og
hún hálffylltist af snjó. Síðan þaut hann í áttina að garðs-
hliðinu. Hann vissi upp á hár, hvar pabbi var vanur að
stöðva bílinn.
Skyldu jólapakkarnir vera fleiri eða stærri en í fyrra?
Kirkjuklukkurnar hringdu, mesta hátíð ársins, sem all-
lr, bæði ungir og gamlir, höfðu beðið eftir, var runnin
upp.
Tilhlökkunin var þó mest hjá börnunum. Og ekkert
vantaði nú fremur en endranær, fagurlega skreyttu jóla-
trén, hátíðamatinn og gjafirnar. Börnin skemmtu sér við
að rífa upp marglitu jólapakkana, skoða nýju fötin,
fallegu leikföngin, myndskreyttu bækurnar, og ótal marga
aðra hluti, sem of langt yrði upp að telja. En þótt undar-
legt megi virðast, hvarf nýjabrumið furðu fljótt, dýrð
nýjungagirninnar dvínaði, þegar umbúðunum hafði verið
svipt í burt. Leikföngin lágu ef til vill úti í horni, nýju
fötin á stólbaki og bækurnar inni í svefnherbergi.
Fyrr en varði voru aðalhátíðisdagarnir liðnir, og það
var komin annar í jólum. Þá fyrst gáfu systkinin, Gísli og
Þóra, sér tíma til að huga að snjóhúsinu. Það stóð enn
með sömu ummerkjum og þau höfðu skilið við það, enda
hafði verið hörkufrost og stillur yfir jólin.
„Úff, kuldinn bítur mig í andlitið," sagði Þóra og tog-
aði úlpuhettuna lengra fram yfir andlitið.
„Iss, skræfa," anzaði Gísli. „En ég skal samt flýta mér
að opna, svo þú komist inn.“
„Almáttugur," hrópaði Þóra< „Nú man ég eftir, að við
gleymdum að slökkva ljósin og taka af borðinu."
„Það er nú heldur seint séð, en ég gaf mér tíma til
þess að slökkva áður en ég fór. En annars er víst lítil
hætta á, að það kvikni í snjóhúsi," svaraði Gísli og hló
við,
Hann byrjaði strax að fást við hurðina. En það virtist
allt annað en auðvelt að opna hana. Snjóklumpurinn var
7