Æskan - 01.12.1972, Qupperneq 14

Cngifr&uin
^-óHasaga
e<jítií J^zistniann Cfu2mun2sson
Pessi litla saga er 1940 ára gömul. Hn elgi að slður
gæti hún gerzt enn þann dag í dag — og ætlð með-
an góð börn og gott fólk kunna að biðja Guð sinn
um hjálp og lækningu við því, sem að þeim gengur.
Jæja, sagan gerðist í lítilli borg á stærð við Akureyri, f
landi sem nú heltir Israel. Borgin stóð við stórt vatn undir
lágum hæðum, og í útjaðri hennar var iitið hús i dálitlum
garði. Húsið var aðeins eitt herbergi, sem í senn var dag-
stofa, svefnherbergl og eldhús, þvi að hjónin sem áttu það
voru fátæk. En garðurinn kringum það var býsna fallegur,
og' þar uxu nokkur ávaxtatré, döðlupálmar og olífuviður,
auk fíkjutrjáa, berjarunna og blóma, því þetta iand var
ákaflega frjósamt.
Hjónin, sem þarna bjuggu, áttu sjö ára gámla telpu, er
hét Sara, og morguninn, sem þessi saga gerðist, sat hún
úti ! einu horni garðsins, er sneri að götunni, en þar óx
einmitt mikið af rauðum draumsóleyjum, og hún var að
horfa á þessl fallegu blóm. En hún gaf líka gaum að krökk-
um á hennar aldri, sem voru að leika sér hinum megin við
götuna — og hana langaðl mikið til að vera með í þelm
hópi. En sá hængur var á að þessi litla telpa var mestl
aumingi til heilsunnar. Hún hafði orðið fyrir slysi, þrlggja
ára gömul, þannig að annar fóturinn á henni var styttri
en hinn, svo að hún var draghölt og gat alls ekkl hlauplð.
En auk þess hafði hún fengið bólusótt á ungbarnsaldri, og
eftir það var hún útsteypt I mjög Ijótum örum um allan
llkamann og andlitið. Og það sem verra var: þessi ör vildu
ekki gróa, svo að oft vail úr þeim gröftur og vilsa. Af þeim
sökum verkaði aumingja litla stúlkan talsvert óhugnanlega
á annað fólk, ekki slzt börnin. Það er auðvltað Ijótt að
hrekja frá sér Iftil börn, sem eru eitthvað veikluð og eiga
bágt, og góðir krakkar gera það náttúrlega ekkl. En þvf
miður eru ekki öll börn góð, og sum eru líka kjánar, sem
skilja ekki hvað þau eru að gera undir slíkum kringumstæð-
um. Og fyrir bragðlð var þessi litla stúlka fjarska einmana.
Ef hún fór út á götuna og reyndl að fara í leik með jafn-
öldrum sfnum, þá gerðu vondu krakkarnir hróp að henni og
sögðu að hún væri Ijót og andstyggileg og ráku hana burtu.
— Ljót var hún nú reyndar alls ekki, því að þrátt fyrir
bóluörin hafði hún hreinan og fagran svip, liðað, kolsvart
hár, og stór, falleg augu, sem voru þó oftast dapurleg, þvf
að henni leið sjaldan vel.
Nálega eina yndl hennar var að horfa á blómin í garð-
inum. Og sem hún sat þarna I hornlnu hjá rauðu draum-
sóleyjunum þennan morgun, þá sá hún allt I einu sérkenni-
legan mann koma gangandi eftir götunni. Hann var klædd-
ur hvítum kyrtll, hávaxinn, með gulljarpt hár niður á herðar
og mjög bjartan svip. Henni varð starsýnt á hann, þvf að
henni fannst hann svo fallegur — hún hafði aldrel séð jafn-
fallegan mann. — Mamma hennar hafði sagt henni frá engl-
unum, og hennl datt strax í hug að þetta væri kannskl einn
af þeim. Hann fór sér hægt og rólega, var ekkert að flýta
sér, eins og flestir aðrir, virtist djúpt hugsi, en var þó góð-
legur og hýr, og telpan tók strax eftir því, hvað hann hafði
fögur og dimmljómandi augu. Hún starði á hann, meðan
hann nálgaðist hægt og hægt, unz hann var kominn á móts
við hana, hinum megin við lágu grjóthleðsluna milli garðs-
ins og götunnar. Þar nam hann staðar, leit á hana og brosti
til hennar. Og nú sannfærðist hún hreint og beint um að
þetta værl raunverulega engill, þvf að hún hafði aldrei séð
nokkra manneskju brosa svona fallega. Það var eins og
andlitið á honum Ijómaðl af hvítri og gullinni birtu. Góð-
ieikinn í svip hans kom henni til að gleyma öllu öðru, og
þess vegna varð hún ekkert feimin við hann, þegar hann
heilsaði henni og spurði hvað hún héti.
„Ég heiti Sara,“ svaraði hún. ,,Og ég er sjö ára.“
„Hvers vegna ert þú ein hérna, barnið mitt?“ spurði hann
þá, og hún tók eftir því, hvað hann hafði mildan og hugg-
andi málróm. „Af hverju ertu ekki að leika þér við hina
krakkana?"
Þá varð lltla stúlkan mjög döpur á svipinn, en áður hafði
hún brosað aiveg ósjálfrátt við ókunna manninum. „Þau
vilja ekki lelka við mig," anzaði hún niðurlút. „Það er af
þvi að ég er svo Ijót. Svo er ég Ifka hölt og get ekkert
hlauplð."
„Ertu ljót?‘ sagði ókunnl maðurinn undrandi og brosið
hans varð eilftið glettið. „Ekkl get ég séð það. Mér finnst þú
vera falleg Iftil stúika."
Þá varð telpan heldur betur hissa, þvf að hún hafði
aldrei heyrt neinn segja þetta fyrr. Hún leit upp til hans
og spurðl, dálítið snaggaralega, þvf að henni datt f hug,
að hann væri kannski að gera gys að hennl: „Sérðu þá
ekki bóluörin alls staðar á mér — þau eru með versta mótl
f dag, af þvf að ég var of lengi úti í sólarhitanum f gaer.