Æskan - 01.12.1972, Síða 15

Og sjáðu svo bara hvað annar fóturlnn á mér er styttrl
en hinn."
„Jú,“ sagði maðurinn í hvíta kyrtlinum. „Ég sé þetta
hvorttveggja. En ég sé þig líka eins og Guð sér þig; Hann
hefur skapað þlg og Honum finnst þú falleg.'
Nú gekk alveg fram af Söru iitlu. Hún starðl á manninn,
steini lostin af undrun. „Já, en," stamaðl hún. „Öllum
öðrum finnst ég Ijót — og mér sjálfri líka. Ég hef nefnilega
speglað mig í Kapernaumlindinni og það var ósköp að
sjá mlg. Ég er hreint ekkert hissa á þvi þó krakkarnir
vilji ekkl hafa mig með sér. Mér þyklr Ifka best að horfa á
allt sem er fallegt og leiðist allt sem er Ijótt, svo ég skil
þau bara vel.“
Maðurinn varð nú alvarlegur á svipinn og horfði um
stund þegjandi á telpuna. Loks mæltl hann: „Hefurðu
aldrei beðið Guð að lækna þig og gera þig heilbrigða?"
„Jú,“ svaraði Sara litla. „Það hef ég svo sannarlega. Og
ég held líka að hann geri það einhvern tlma. Já, ég er
nærri viss um það, enda þótt pabbi og mamma segi að það
sé víst ekki hægt. Þau hafa farið með mlg tll prestanna og
þeir hafa lagt hendur yflr mig og reynt að hjálpa mér. En
þelr hafa llka sagt að ég muni sennilega aldrei fá bót á
þessu, það sé þannig lagað. Samt bið ég nú Guð á hverjum
degi að lækna mig, og því hætti ég aldrei, hvað sem hver
segir."
„Þú heldur þá að Hann geti það, jafnvel þótt foreldrar
þínir og prestarnir séu á öðru máli?“ spurði ókunni mað-
urinn.
„Já,“ svaraðl telpan, róleg og ákveðin. „Ég er alveg
viss um að Hann getur læknað mig, en það er náttúrlega
ekki vlst að ég hafi unnið til þess; ég er stundum að hugsa
um það. Reyndar hef ég víst aldrei gert neitt mikið illt af
mér — og þó — stundum svolítið óhlýðin við hana mömmu,
en ég hef líka alltaf beðið Hann að fyrirgefa mér það. —
Nei, ég veit ekki hvort ég á það skllið, en stundum finnst
mér hvfslað ofurlágt I eyrað á mér, elnkum þegar ég er að
sofna á kvöldin: Ég mun lækna þig, ég mun lækna þig.
Þess vegna er ég nærri viss um að Hann gerir það ein-
hvern tíma. — Veiztu hvað: þegar ég vakna á morgnana,
þá þreifa ég alltaf framan I mig, til að vlta, skilurðu. En
æ, það eru ætlð sömu örin og vilsan — og ekkert lengist
fóturinn á mér heldur. En samt — elnhvern tlma — já,
einhvern tlma —.“
Ókunni maðurinn brosti. Svo steig hann yfir lága grjót-
garðinn og gekk til telpunnar. Hún sá brosljómann á and-
liti hans og þó var hann alvarlegur á svipinn. „Já,“ sagðl
hann. „Ég held líka að Guð bæði geti og vilji lækna þig.
En hvað myndir þú nú gera fyrir Hann I staðinn, ef hann
gerði það?"
„Ég myndi náttúrlega reyna að vera góð stúlka," anz-
aði Sara litla. „Og ég myndi alveg áreiðanlega aldrel vera
vond við þá sem elga bágt, þvl að ég veit hvað manni
getur sárnað það ósköp mikið."
Maðurinn I hvlta kyrtlinum varð nú fjarska alvarlegur I
bragði. Hann kraup á annað kné sitt fyrlr framan telpuna,
horfði á hana andartak með Ijómandi augum slnum og lagði
svo aðra hönd slna á kollinn á henni. „Verði þér að trú
þinni, góða barn,“ mælti hann mildum rómi.
Þau horfðust I augu andartak, og telpan fann undarlegan
fltring fara um allan llkama sinn. Og nú sá hún greinilega
KASSINN
Ijómann hvlta og gullna um höfuð mannsins. Á þessarl
stundu var hann svo fallegur að hún varð enn sannfærðari
um að hann væri engill.
Svo reis hann á fætur, brosti til hennar og steig aftur yfir
lága grjótgarðinn út á götuna.
í þeim svifum kom móðir telpunnar út úr húslnu og kall-
aðl á hana: „Komdu nú Inn, Sara mln," sagði hún. „Þú
hefur ekki gott af að vera úti I hádegishitanum."
Sara litla stökk á fætur — og hún varð þess alls ekki
vör I fyrstunni að báðir fætur hennar voru orðnir jafnlangir;
hún hljóp I spretti heim að húsinu. „Mamma!" hrópaði
hún. „Mamma — það kom engill og talaði við mig! Ja, ég
held að það hafi verið engill, hann var svo fallegur. Sjáðu,
hann er þarna ennþá!“
Móðirin leit út á götuna, þar sem maðurinn I hvlta kyrtlin-
um fjarlægðist hægum skrefum, og það brá fyrir brosi á
andliti hennar. „Engill!" sagði hún. „Ég sé nú ekki betur
en að þetta sé hann Jesús Jósefsson smiður, frá Nasaret,
sem var hérna um árið með bræðrum slnum að byggja
samkunduhúsið. Það er annars orðið langt slðan hann
var hér á ferð.“
Svo leit hún á dóttur sína, og I sama bili náfölnaði hún
og riðaðl, eins og hún ætlaði að hnlga niður. Þvl að þetta
var nefnilega ekki halta, Ijóta og bólugrafna telpan hennar,
sem henni þótti þrátt fyrir allt svo vænt um. Nei, þarna fyrir
framan hana stóð yndisfagurt, alheilt barn, með Ijósbrúnt,
fallegt og lýtalaust andlit. Hún Ijómaði öll af heilbrigði og
gleði, horfðl á móður slna og sagði: „Ég er nærri viss um að
þetta var engill — eða heldurðu, mamma — heldurðu
kannski að það hafi verið Guð — sjálfur?"