Æskan - 01.12.1972, Qupperneq 41

ÓLÍK ÁHRIF
Konan: Þegar ég hugsa um loðkáp-
una, sem þú hefur lofað að gefa mér,
þá finnst mér ylur færast um mig alla.
Maðurinn: En þegar ég hugsa til
þess, að ég þarf að borga hana, þá
rennur mér kalt vatn mllli skinns og
hörunds.
MISSKILNINGUR
Sveinn: Þú mátt ekki fara til Svlss
f sumar, pabbi minn.
Faðirinn: Hvers vegna ekki?
Sveinn: Ég er svo hræddur um, að
Svisslendingar éti þig. Þar er fjöldi af
mannætum.
Faðirinn: Hvaða vitleysa er þetta?
Hver hefur sagt þér það?
Svéinn: Það stendur I bókinni, sem
ég var að lesa I gær, að margir Sviss-
lendingar lifi á ferðamönnum.
ÓRÉTTLÁT
REFSING
Dóri (kemur grátandi heim úr skól-
anum); Mamma! Er það ekki rangt af
kennaranum að refsa mér fyrir það, sem
ég hef ekki gert?
Móðirin: Ójú, Dóri minn, það er hróp-
legt ranglæti. En hvað var það, sem þú
gerðir ekki?
Dóri: Ég lærði ekki fyrir skólann í
dag.
VARLAÍ
Lftill drengur, sem dottið hafði ofan
I læk, segir við mann, sem bjargaði hon-
um upp úr: — Ég þakka þér kærlega
fyrlr hjálpina, maður minn. Ég er hrædd-
ur um, að ég hefðl fengið orð I eyra
hjá honum pabba, ef ég hefði nú
drukknað.
Matti og Lena fóru í ránsferð í búrið, meðan afi og amma sváfu.
Það var miklu meira gaman að „taka sjálfur“.
Ránsferð í matarbúrið
atti hoppaði fram úr rúmlnu og kveikti á rafmagnslugtinni.
,,Hæ, Lena, sefur þú?“ hvíslaði hann.
,,Nei, auðvitað sef ég ekki!“ svaraðl systir hans. „Hvað
vlltu?"
„Hefurðu þegar gleymt því? Við ætluðum okkur að fara f
ránsferð I matarbúrið."
,,Æ, við skuium táta það vera,“ sagði Lena. „Það er alls ekki fallegt af okkur
að gera það. Já, eiginlega bara vitleysa. Við hefðum bara getað borðað svo-
lítið meira í kvöldmat."
„Já, en þá hefði afa og ömmu fundizt vlð vera ókurtels," sagðl Matti. „Þess
utan er þetta miklu meira spennandi. Komdu nú.“
„Jæja þá!“ samsinnti Lena, og litlu selnna læddust systkinln hljóðlega fram
ganginn að eldhúsinu.
Matti og Lena voru I sumarfríi hjá afa og ömmu sinni, sem bjuggu I litlu
húsi uppi I sveit. Systkinin voru enn ekki farin að venjast hinum nýju siðum,
eins og t. d. að hátta snemma á kvöldln, eins og afi og amma gerðu, og kvöld-
maturinn var þvl borðaður fyrr af þeim sökum.
Af þessum ástæðum — og svo af þvl að það var gaman — ætluðu þau að
leika þjófa, enda þótt þau vissu að sjálfsögðu innst inni, að ekki var fallegt
af þeim að fara I búrið og „taka sjálf".
Þau læddust áfram að búrinu og opnuðu dyrnar. Aha! Sko, þarna var stór
steik á fatl, og þarna var stór sultukrukka, einnig stóð þarna flaska með
ávaxtasaft.
Matti og Lena gerðu nú öllu þessu hin beztu skil og borðuðu nokkuð af
steikinni, fengu sér sultu með og drukku ávaxtasaft til þess að skola öllu þessu
niður. Síðan læddust þau aftur til herbergis slns, skriðu upp í rúm og sofnuðu
brátt, þrátt fyrir vonda samvizku. Samvizkan var ekkl heldur betri næsta morgun
er þau komu niður að morgunverðarborðinu eftir að amma hafði vakið þau.
Skyldi hún hafa uppgötvað eitthvað? Nei, bæði hún og afi voru alveg eins og
vanalega og töluðu um allt mögulegt eins og þau voru vön. En sem þau sátu
að snæðingi sagði afi allt I einu við ömmu:
„Þú hefur vonandi munað eftir að henda stelkinnl, sem var full af flugum
( gær.“
39