Æskan - 01.12.1972, Qupperneq 56

D’Arnot var mjög hnugginn, því að honum þótti veru-
lega vænt um Tarzan.| Vinátta þessara manna, sem alizt
höfðu uþp við svo ólík skilýrði, hafði aukizt með meiri
kynningu, og báðir höfðu þeir sömu áhugamálin, en
ólíkar lífsskoðanir. Þeir skildu hvor annan og hvor þeirra
um sig var hreykinn af kunningsskapnum við hinn.
Tarzan apabróðir var að hugsa um liðna tímann, og
hann minntist þeirra gæfu- og gleðistunda, er hann hafði
lifað í skóginum. Hann minntist óteljandi stunda æsku-
daga sinna, er hann hafði eytt við borð föður síns í kof-
anum við ströndina, rýnandi ofan í einhverja mynda-
bókina, þar sem hann lærði undirstöðu þess að skilja
prentað mál manna löngu áður en hann hafði heyrt einn
einasta hljóm mannlegrar raddar. Ánægjubros lék um
varir hans, er hugur hans kom að þeim dögum, sem hann
hafði dvalið einn í skóginum með Jane Porter.
Allt í einu hrökk hann upp úr hugsunum sínum við
það, að vagninn nam staðar. Þeir voru komnir á ákvörð-
unarstaðinn. Tarzan áttaði sig á því, sem var í aðsigi.
Hann vissi, að hann var dauðans matur, en hann óttaðist
ekki dauðann. Dauðinn er þeim hversdagslegur, sem alizt
hefur upp í frumskógi. Fyrsta lögmál náttúrunnar kennir
þeim að berjast á allan hátt fyrir lífinu, en það kennir
þeim líka, að óttast ekki dauðann.
Tarzan og d’Arnot urðu fyrri til hólmgöngunnar.
Augnabliki siðar komu greifinn, Flaubert og þriðji maður,
sem var kynntur fyrir þeim sem læknir. Flaubert og
d'Arnot athuguðu nú allar aðstæður og grandskoðuðu báð-
ar skammbyssurnar. Þeir Tarzan og greifinn skyldu snúa
bökum saman. Er merki var gefið áttu þeir að ganga í
gagnstæðar áttir með handleggi niður með síðum. Þegar
þeir höfðu gengið tíu skref, átti d’Arnot að gefa loka-
merkið. Þá skyldu þeir snúa sér við og skjóta, unz annar-
hvor féll eða hvor um sig hafði skotið tíu skotum. Meðan
Flaubert mælti fram reglurnar, tók Tarzan vindling úr
veski sínu og kveikti í honum, Greifinn var ímynd ró-
lyndisins — var hann ekki bezta skytta Frakklands
„Eruð þið alveg til?“ spurði Flaubert.
„Alveg,” sagði greifinn, og Tarzan kinkaði kolli.
Flaubert gaf þá merki. Þeir d’Arnot og hann gengu lítið
eitt til hliðar, til þess að vera ekki í skotlínunni. — Sex,
sjö, átta, það voru tár f augum d’Arnots. Hann elskaði
Tarzan innilega. Níu! og svo gaf veslings foringinn merk-
ið, sem hann hataði svo mjög að gefa: Tiul
Greifinn sneri sér snöggt við og skaut. Tarzan kipptist
ögn við. Skammbyssa hans hékk enn við belti hans. Greif-
inn hikaði, eins og hann biði þess, að andstæðingur hans
félli til jarðar. Frakkinn var of æfð skytta til þess að
hann missti marks. Tarzan reyndi ekki enn að miða byssu
sinni. Greifinn skaut aftur, en framferði apamannsins —
hið algera skeytingarleysi um það, er fram fór, og kæru-
leysið, sem lýsti sér í öllu framferði þessa trölls, truflaði
beztu skyttu Frakklands. í þetta sinn hrökk Tarzan ekki
við, en þó vissi greifinn, að hann hafði hæft aftur.
Allt í einu datt greifanum í hug skýring á þessu. And-
stæðingur hans hætti rólegur á það, að hann mundi ekki
hljóta neitt hættulegt sár af þremur skotum greifans. Svo
ætlaði hann að skjóta greifann hægt og rólega með köldu
blóði. Kalt vatn rann honum milli skinns og hörunds.
Það var hryllilegt — hvers konar háttalag var þetta að
standa teinréttur með tvær kúlur í skrokknum og bíða
þeirrar þriðju? Greifinn af Coude miðaði því vandlega í
þriðja sinn, en hann var orðinn of æstur og missti því
marksins.
54