Tímarit lögfræðinga - 01.08.1986, Síða 57

ið varða við 189. gr. hgl. en þar er m.a. átalin sú háttsemi opinbers
starfsmanns að misnota stöðu sína sér eða öðrum til ávinnings. Brot
varðar sektum, varðhaldi eða fangelsi allt að 2 árum. Að sumu leyti var
háttsemi Kristjáns einnig talin varða við 1. mgr. 158. gr. hgl. (rang-
færsla skjals), sbr. 138. gr. hgl. (fjallar um þyngingu refsingar ef op-
inber starfsmaður fremur brot).
1 öðru lagi var mál höfðað gegn Kristjáni fyrir að hafa tekið við
tékkum til greiðslu á opinberum gjöldum enda þótt hann hafi vitað að
tékkarnir væru innistæðulausir. Hafi hann síðan látið hjá líða um
margra mánaða skeið að framvísa tékkunum í banka svo að við haldið
væri tékkarétti. Þá var og talið að hann hefði ekki heldur bakfært þá
tékka í bókhaldi embættisins sem við framvísun reyndust innistæðu-
lausir. Þessi háttsemi var talin varða við 139. gr. hgl. 1 þessum kafla
ákærunnar var ennfremur ákært fyrir aðra háttsemi sem ekki skiptir
þó máli fyrir það efni sem hér er til umræðu.
I þriðja lagi var Kristján ákærður fyrir að hafa heimildarlaust í
embættisnafni heimilað afhendingar á ótollafgreiddum varningi frá
tollgeymslusvæðinu í Vestmannaeyjum án lögboðinnar tollmeðferðar
og greiðslu aðflutningsgjalda. Þessi háttsemi Kristjáns var einnig tal-
in varða við 139. gr. hgl.
3. 1 dómi sakadóms Vestmannaeyja segir um fyrsta ákæruatriðið
m.a. svo: „Með háttsemi þessari telst ákærði hafa orðið brotlegur gegn
1. mgr. 247. gr., sbr. 138. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940
og með rangri færslu í bókhaldi embættisins við 158. gr. sömu laga
að því er varðar liði A og C. Telur dómurinn heimfærslu brotsins undir
1. mgr. 247. gr. almennra hegningarlaga heimila þótt brot sé talið í
ákæru varða við 139. gr. sömu laga, þar sem það getur sam-
rýmst verknaðarlýsingu í ákæru og var reifað í málflutningi á grund-
velli þess, að það gæti varðað við nefnda lagagrein". Um annan lið
ákærunnar segir m.a. svo í tilgreindum dómi: „Ekki innheimti ákærði
heldur dráttarvexti af tékkunum eða reyndi það. Voru þetta þó starfs-
skyldur ákærða sem innheimtumanns ríkissjóðs. Þykir hann með þessu
hafa misnotað aðstöðu sína tékkaskuldurum til ávinnings og með því
hallað rétti ríkissjóðs. Ennfremur leiddi þessi háttsemi ákærða til þess
að innheimtulaun hans urðu hærri en ella, svo sem að framan getur“.
Þótti þessi háttsemi ákærða varða við 139. gr. almennra hegningarlaga.
Að því er varðar þriðja ákæruatriðið var ákærði einnig fundinn sek-
ur. Taldi dómurinn að heimfæra mætti brotið undir 249. gr. alm. hgl.
enda þótt brotið hefði aðeins vei’ið talið varða við 139. gr. í ákæru-
135